Επτά «Μικρά» Ακαδημαϊκά Εγκλήματα
Εν Καιρώ Λοιμώξεων η Δημόσια Διοίκηση Χαίρει Άκρας Υγείας
Το Άρθρο 16 και η Ρητορική του «Όχι»
Η Κρίση της Ε.Ε. και η Γερμανική Προεδρία
Πάντειο Πανεπιστήμιο: Όταν οι τοίχοι μιλούν. . .
Αποδελτιώνοντας Την Ιστορία Στη Χώρα Των Φαραώ
ΠΑΝΤΕΙΟ: Οδηγίες Χρήσης και Επιβίωσης
Ο θυμός, η ιδεολογία και το αστικό σπίτι - Σκέψεις με αφορμή μια ταινία
Το Χοροθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου
Επτά «Μικρά» Ακαδημαϊκά Εγκλήματα
Ενώ έχουμε τις σχολές κλειστές δίνοντας την ευκαιρία στους διδάσκοντες να πάρουν άτυπη άδεια μετ’ αποδοχών αγωνιστικού χαρακτήρα, αναλογιστήκαμε και παραθέτουμε ορισμένα παράδοξα που συμβαίνουν στο Ελληνικό πανεπιστήμιο, και βασίζονται σε μια σιωπηρή συμφωνία των μελών Δ.Ε.Π.
1. Η Αντιγραφή. Κάθε φορά που ξεκινάμε μια συζήτηση για την αυθεντικότητα των κειμένων στις διδακτορικές διατριβές, ανακαλύπτουμε και μια νέα περίπτωση αυτούσιας μεταφοράς κειμένου από υπάρχοντα συγγράμματα σε νεοεμφανιζόμενες διατριβές οι οποίες στερούνται σοβαρότητας.
2. Η Παπαγαλία. Καθηγητές οι οποίοι δεν έχουν ούτε την όρεξη, ούτε την ικανότητα να διδάξουν, τις περισσότερες φορές επαναλαμβάνουν επ’ ακριβώς όσα γράφονται στο σύγγραμμα τους, και το χειρότερο απ’ όλα είναι που μας αξιολογούν με μεγάλους βαθμούς μόνο εάν παπαγαλίσουμε τα κείμενα τους στις εξετάσεις.
3. Το Εμπόριο Συγγραμμάτων. Στις ιατρικές σχολές, η αλλαγή διδακτικού συγγράμματος –του ίδιου πάντα διδάσκοντα– σημαίνει μια μεγάλη αύξηση στον προσωπικό του λογαριασμό. Στις δικές μας, τις θεωρητικές, είναι απλά ένα επιπλέον σεβαστό ποσό. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να γνωρίζουμε, πως όταν έρχεται στα χέρια μας ένα σύγγραμμα με μοναδική διαφορά απ΄ το προηγούμενο, το σχέδιο στο εξώφυλλο, αυτό που πραγματικά έχει αλλάξει είναι ο λογαριασμός στη τράπεζα του εκδότη και του συγγραφέα. Μαντέψτε από πού αντλούνται τα χρήματα.
4. Η Ισχνή Ερευνητική Δραστηριότητα. Πολλοί εκ των διδασκόντων έχουν να κάνουν σοβαρή έρευνα από τότε που κατέθεσαν το διδακτορικό τους. Όσο περνούν τα χρόνια, οι δημοσιεύσεις τους τείνουν να μηδενιστούν και η συμμετοχή τους σε συνέδρια μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε παρουσίαση προσωπικών θέσεων παρά επιστημονικών.
5. Η Αδιατάρακτη Μισθολογικά Αγωνιστική Δράση. Ακριβώς πριν ένα χρόνο, ο κλάδος των δημοσίων συγκοινωνιών στη Νέα Υόρκη απεργούσε με συλλογικό κόστος ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα, το οποίο επιμεριζόταν στους ίδιους τους εργάτες. Στην Ελλάδα όλες οι απεργίες των Δ.Ε.Π. τα τελευταία χρόνια πριν την άνοιξη του 2006 γίνονταν για καθαρά συντεχνιακά αιτήματα, άφηναν το πανεπιστήμιο παράλυτο, και το μισθό τους αδιατάρακτο. Τέτοιου είδους αγωνιστές μπορούν εύκολα να χαρακτηριστούν «τσάμπα μάγκες».
6. Η Αδιατάρακτη Ασυνέπεια. Για κάποιο λόγο που χάνεται στα βάθη της ακαδημαϊκής μυθολογίας, οι διδάσκοντες έχουν το δικαίωμα να καθυστερούν να παρουσιαστούν στις διαλέξεις, ή και να μην εμφανίζονται καθόλου, και να καθυστερούν τραγικά να δημοσιοποιήσουν τις βαθμολογίες αφήνοντας ξεκρέμαστο όποιο φοιτητή επιδιώκει να καταρτίσει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα.
7. Η Εκμετάλλευση της Υπεραξίας του Ακαδημαϊκού Έργου. Τελευταίο και καλύτερο. Έρευνες, δημοσιεύσεις, εθελοντική εργασία, συγγραφική επιμέλεια, γραμματειακή υποστήριξη και πλήθος άλλων εργασιών ζητείται από τους ακαδημαϊκούς, πολλές φορές προέρχεται ουσιαστικά από την εργασία των φοιτητών. Η αναγνώρισή τους είναι –στη καλύτερη περίπτωση– ένας καλύτερος βαθμός, στη χειρότερη ένα φιλικό χτύπημα τη πλάτη.
Ανοίγοντας την εφημερίδα της Κυριακής, καθιερωμένη από τα λυκειακά μου χρόνια, στη στήλη των πολιτιστικών, ένα νέο όνομα στην καλλιτεχνική ατζέντα, μας καλούσε στην παρουσίαση του νέου της δίσκου, άκουσον-άκουσον κλασσικής μουσικής μάλιστα. Επειδή στο Ινστιτούτο της Δανίας στην Πλάκα είχα παρακολουθήσει ξανά μια καλή παράσταση, άφησα την περιέργειά μου να με οδηγήσει.
Τρεις λυρικοί καλλιτέχνες παρουσίαζαν, συνοδεία πιάνου, τον καινούργιο δίσκο της Τζένης Δριβάλα, «Άρια». Αρκούσε η ωραιότατη φωνή της, καθώς και η μαγευτική φωνή του μπάσου Ανδρέα Παπαγρηγοριάδη για να κάνουν την βραδιά υπέροχη. Όσον αφορά τον τρίτο «καλλιτέχνη», ήταν πραγματικός Κακοφωνίξ. Οι άλλοι δύο όμως μου θύμισαν πόσα ταλέντα υπάρχουν στην Ελλάδα και πόσες δυνατότητες υπάρχουν για την ανάδειξη τους.
Τέλος πάντων, η περιέργεια μου βγήκε σε καλό. Άκουσα και τον δίσκο και τον βρήκα εξαιρετικό, εξαιρέσει της άριας «Casta Diva» από την Norma του Bellini, την οποία κατά την γνώμη μου δεν απέδωσε σωστά, εν συγκρίσει με τις διεθνώς αναγνωρισμένες τέλειες ερμηνείες δύο άλλων Ελληνίδων, της Μαρίας Κάλλας και της Βάσως Παπαντωνίου. Καλή επιτυχία στα επόμενα δισκογραφικά βήματα της Τζένης Δριβάλα και πάντα τέτοια.
*Ο δίσκος διατίθεται στα δισκοπωλεία, στη στοά της Όπερας, προς 10€
--------------------------------------------------------------------------------------------
Προτείνουμε & Επιλέγετε
Έρχεται ο Χοσέ Καρρέρας, για μία μόνο παράσταση στις 17/2. Οι τιμές είναι απλησίαστες (από 70€ έως 160€), αλλά αξίζει το έξοδο, αν τα διαθέτετε. Η προπώληση ξεκινά στα ταμεία του Μεγάρου στις 30 Ιανουαρίου.
Η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Κολωνίας θα παρουσιάσει σε συναυλιακή μορφή την όπερα του Richard Strauss, «Σαλώμη», στις 11/2. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Isabelle Kabatu και διευθυντής ορχήστρας ο Markus Stenz. Μέγαρο Μουσικής, τιμές εισιτηρίων: 11,5€-72€, προπώληση από 19/1.
H Orcheste National de France με τον Kurt Mazur παρουσιάζει τις τέσσερις συμφωνίες του Schumann από τις 18/2 μέχρι τις 20/2. Μέγαρο Μουσικής, τιμές εισιτηρίων: 11,5€-72€, προπώληση από 26/1.
Ρεσιτάλ της Μάτας Κατσούλη στις 21/2 με άριες των Mozart, Debussy, Haendel κ.α. Μέγαρο Μουσικής, τιμές εισιτηρίων: 5,5€-22€, προπώληση από 31/1.
Μάνος Βαβαδάκης
Εν Καιρώ Λοιμώξεων η Δημόσια Διοίκηση Χαίρει Άκρας Υγείας
Εάν κάποιος ενδιαφερόταν να σπουδάσει, σήμερα, στο τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, το πιο πολυπληθές τμήμα του Παντείου Πανεπιστημίου, σίγουρα θα διατύπωνε την ακόλουθη ουσιαστική απορία: «Μπορεί σήμερα το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης να ανταποκριθεί τόσο στις ανάγκες και προσδοκίες της σύγχρονης κοινωνίας όσο και στις επαγγελματικές και επιστημονικές φιλοδοξίες των νέων, προσφέροντάς τους τα κατάλληλα εφόδια»; Η απάντηση είναι, μάλλον ναι. Η Δημόσια Διοίκηση είναι ένας διεπιστημονικός κλάδος που εμπεριέχει διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα με κύρια της Νομικής, της Οικονομικής και της Διοικητικής Επιστήμης και βρίσκει επαγγελματική ανταπόκριση τόσο στο στενό δημόσιο τομέα (Υπουργεία, Ο.Τ.Α., Ανεξάρτητες Αρχές, κ.α.) όσο και στον ευρύτερο (Δημόσιες Επιχειρήσεις, Τράπεζες, Ελεγκτικά Όργανα κ.α.).
Η διοίκηση, ως συνδυασμός επιστήμης και τέχνης, ελκύει το ενδιαφέρον του φοιτητή, ο οποίος καλείται να αντεπεξέλθει όχι μόνο στις υψηλές γνωστικές απαιτήσεις αλλά και στην απαραίτητη ανάπτυξη ιδιαίτερων διοικητικών ηγετικών προσόντων. Και ο στόχος αυτός φαίνεται να έχει επιτευχθεί σε ικανοποιητικό βαθμό, δεδομένου ότι οι απόφοιτοι του τμήματος υπερτερούν στους διαγωνισμούς του Δημοσίου σε σχέση με τους απόφοιτους άλλων σχολών. Αυτό, όμως, έχει διασφαλιστεί μέσα από τις μεταρρυθμιστικές ενέργειες Ευρωπαϊκού προσανατολισμού στις οποίες προέβη το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης και όσα επιτεύχθηκαν μόνο τα τρία τελευταία χρόνια. Μεταξύ άλλων, επιλεκτικά παρατίθενται τα κυριότερα από αυτά:
α) Εθνική και Κοινοτική Διοίκηση
β) Νομικός Πολιτισμός
γ) Οικονομική Επιστήμη
δ) Φορολογία και Ελεγκτική
ε) Οικονομικά της Παραγωγής και των Διακλαδικών Σχέσεων.
Αν και ξεκίνησαν να λειτουργούν μόλις πρόσφατα έχουν πλήρη καταξίωση στον ελληνικό χώρο, ελκύοντας υπερδεκαπλάσιο αριθμό φοιτητών από όλες τις σχολές της χώρας.
Ολοκληρώνοντας, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι όλα τα ανωτέρω αποτελούν κατακτήσεις της συγκροτημένης και συστηματικής προσπάθειας της Διοίκησης, των μελών Δ.Ε.Π., του διοικητικού προσωπικού αλλά και των ίδιων των φοιτητών που ανταποκρίθηκαν άμεσα σε όλες τις νέες προσκλήσεις-προκλήσεις που προέκυψαν. Και ακριβώς αυτό είναι που αποτελεί την πιο ακράδαντη απόδειξη, ότι ο φοιτητής του τμήματος Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου, σήμερα, προσδοκά να στελεχώσει την υψηλή δημόσια διοίκηση, όχι ως «βόλεμα» αλλά ως λόγος προσωπικής καταξίωσης.
Ναπολέων Εμμ. Ξανθούλης
Το Άρθρο 16 και η Ρητορική του «Όχι»
«-Κυβέρνηση: Σου αρέσει το υπάρχον ακαδημαϊκό σύστημα;
-Φοιτητής: Όχι.
-Κυβέρνηση: Τόσα χρόνια σου άρεσε;
-Φοιτητής: Όχι.
-Κυβέρνηση: Σου αρέσουν οι αλλαγές που προτείνω τώρα;
-Φοιτητής: Όχι.
-Κυβέρνηση: Έχεις κάτι άλλο να προτείνεις εσύ;
-Φοιτητής: Όχι.
-Κυβέρνηση: Τότε θα πρέπει να ψηφιστεί η αναθεώρηση του Άρθρου 16.
-Φοιτητής: Ο Χ Ι!!!»
Κάπως έτσι μοιάζει να είναι ο διάλογος –ή η λογομαχία– μεταξύ των φοιτητών της χώρας και της κυβέρνησης –αλλά και της αντιπολίτευσης τώρα πια– όσον αφορά στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στον τομέα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Η λέξη «αξιολόγηση» εμφανίζεται ως εχθρός για ένα μεγάλο ποσοστό της πανεπιστημιακής κοινότητας. Τα ερωτήματα των φοιτητών πολλά, οι αμφιβολίες ακόμη περισσότερες και η καχυποψία άνευ προηγουμένου. Ωστόσο, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν, όταν ο απόφοιτος του ελληνικού δημόσιου Πανεπιστημίου αποφασίζει να γίνει «θύμα της φοιτητικής μετανάστευσης» για χάρη ενός μεταπτυχιακού. Τότε, το google παίρνει φωτιά και οι λίστες των καλύτερων Πανεπιστημίων ανά τον κόσμο εμφανίζονται η μία μετά την άλλη στην οθόνη του ηλεκτρονικού του υπολογιστή. Απορίας άξιο είναι, λοιπόν, γιατί σήμερα οι φοιτητές ταυτίζουν την προτεινόμενη αξιολόγηση με την τιμωρία ή την επιβράβευση και δεν την αντιλαμβάνονται ως ένα τρόπο ανίχνευσης των εκάστοτε προβλημάτων.
Ουραγός θεωρείται το ελληνικό Πανεπιστήμιο στην ευρωπαϊκή –και διεθνή- πανεπιστημιακή κοινότητα. Ταυτοχρόνως, οι Έλληνες φοιτητές διαμαρτύρονται για την έλλειψη έρευνας στα ελληνικά ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά και για τη βαθμοθηρική τακτική ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος. Πάντως, η κατάργηση του ενός συγγράμματος δεν αποτελεί την πιθανή λύση του προβλήματος, σύμφωνα με τους φοιτητές. Μα, εάν κανείς θέλει να κάνει έρευνα, αναγκάζεται να μπει στη βιβλιοθήκη ή να χαθεί μέσα σε στοίβες από βιβλία και όχι να διανύει τους δρόμους της Αθήνας με το κουπόνι-αντίδοτο στο χέρι. Εάν κανείς θέλει να ξεφύγει από ό,τι του θυμίζει πρωτοβάθμια εκπαίδευση, η επιλογή –η οποία μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη και να μη φέρει την προσδοκώμενη επιτυχία στην εξεταστική περίοδο– δύο, τριών ή τεσσάρων βιβλίων ανάμεσα σε δέκα, είκοσι ή τριάντα προτεινόμενα είναι η λύση.
Όταν οι λεγόμενοι «αιώνιοι φοιτητές» μπήκαν στο στόχαστρο της κυβέρνησης, άρχισαν να προστατεύονται από τους υπόλοιπους συμφοιτητές τους. Αυτό είναι ένα ακόμα σημείο αντίφασης, καθώς κατά τα άλλα όλοι εκνευρίζονται με τους φοιτητές εκείνους που εμφανίζονται στο Πανεπιστήμιο μία φορά τον χρόνο, την ημέρα των εκλογών. Βεβαίως, την περασμένη αλλά και την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά τα πράγματα άλλαξαν κάπως, καθώς νέα πρόσωπα –όχι σε ηλικία– εμφανίστηκαν πολλές φορές στις Γενικές Συνελεύσεις για να «αγορεύσουν» ή για να παροτρύνουν τα υπόλοιπα νέα πρόσωπα –σε ηλικία– να ψηφίσουν υπέρ ή κατά της προτεινόμενης κατάληψης. Παρόλο που αυτοί είναι αιώνιοι φοιτητές, δεν φαίνεται να ενοχλούνται οι συνδικαλιστές φοιτητές –παρά μόνο περιστασιακά, όταν η αντίπαλη παράταξη έχει «κατεβάσει» στη Συνέλευση περισσότερους «αιώνιους». Ίσως αυτός είναι ο λόγος της ανέλπιστης αυτής συμπάθειας και συμπόνιας, διότι όσον αφορά στην κατηγορία των «αιώνιων φοιτητών» που εργάζονται ή που αιφνιδίως πρέπει να στρατευθούν, αναμφίβολα καλύπτονται με το γνωστό «ν+2».
Παράλληλα, το άσυλο διαφυλάσσεται όσο τίποτα άλλο στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Μα, το άσυλο θεσπίστηκε για να προστατέψει την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» σε εποχές που η έκφραση της ακαδημαϊκής πλειοψηφίας απειλούταν από την επιβολή της εξωπανεπιστημιακής μειοψηφίας ή ολιγαρχίας. Σήμερα κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Και εάν η προστασία του ασύλου είναι –μεταξύ άλλων– συμβολική, είναι καλό να θυμόμαστε ότι για να διακινούνται οι ιδέες ελεύθερα, πρέπει τα Πανεπιστήμια να παραμένουν ανοιχτά. Εξάλλου, όταν το σύμβολο του ασύλου γίνεται ο ηθικός αυτουργός του βανδαλισμού και της μετατροπής της πανεπιστημιακής κοινότητας σε χώρο επίλυσης διαφορών μεταξύ εξωγενών παραγόντων, είναι αναγκαίο να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στη ελευθερία και στον συμβολισμό και στην ασυδοσία.
Τέλος, τα ιδιωτικά ή «μη κρατικά» Πανεπιστήμια. Οι φοιτητές έχουν κηρύξει πόλεμο στο ιδιωτικό χρήμα και στο κεφάλαιο. Ωστόσο, ξεχνούν ότι είναι στο χέρι του κάθε σημερινού μαθητή της Πρωτοβάθμιας ή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να γυρίσει την πλάτη σε όποιο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο ιδρυθεί, όπως έγινε σχεδόν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Σαφώς, υπάρχει το επιχείρημα ότι δεν είναι δίκαιο να θεωρούνται ως ισότιμα τα πτυχία. Και γιατί να μην είναι; Αν τα ιδιωτικά ή «μη κρατικά» Πανεπιστήμια πραγματικά υπηρετήσουν την ανώτατη εκπαίδευση, γιατί να μην είναι ισότιμα τα πτυχία; Το γεγονός ότι κάποιος μελέτησε υπερβολικά στο Λύκειο, ενώ κάποιος άλλος όχι, δίνει μία ρηχή απάντηση. Εξάλλου, εάν σκεφτεί κανείς διαφορετικά, αυτή η μελέτη και οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι που έκαναν δεκάδες χιλιάδες παιδιά που μάζεψαν δεκαοχτώ ή δεκαεννιά χιλιάδες μόρια –και που δεν ήξεραν τι να τα κάνουν στα δεκαοχτώ τους χρόνια– να φοιτήσουν στη Νομική και σήμερα να είναι άνεργοι δικηγόροι, για παράδειγμα. Επίσης, όπως γράφει ο Νίκος Μπακουνάκης, Δημοσιογράφος και Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, στο βιβλίο του «Πανεπιστήμιο. Πέρα Από Το Καλό Και Το Κακό Του Άρθρου 16»: «Κάποιες κομψές κυρίες που τις συναντάς στα diners της πόλης και που πληρώνουν ήδη 30.000 δολάρια ετησίως στα Χάρβαρντ ή στα Γέιλ για τα παιδιά τους, θα ήθελαν πολύ ένα Χάρβαρντ κάπου στην Παιανία ή στα ευρύτερα Μεσόγεια. Είναι άλλο, βέβαια, το ζήτημα, ότι αν ένα υποθετικό Χάρβαρντ «φυτευόταν» στην Παλλήνη, οι κυρίες των diners θα εξακολουθούσαν να έστελναν τα παιδιά τους στο πραγματικό Χάρβαρντ».
Οι φοιτητές μπορούν να δεχθούν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις και στη συνέχεια να αγωνιστούν για τις συνθήκες πραγμάτωσής τους, να αγωνιστούν για τους φορείς και τα κριτήρια της αξιολόγησης των Πανεπιστημίων και των καθηγητών τους, να απαιτήσουν την αναβάθμιση των βιβλιοθηκών, ώστε να μην πληρώνουν για τα συγγράμματά τους, να αγωνιστούν για τη χρηματοδότηση του δημόσιου Πανεπιστημίου και να αντιταχθούν στον παραγκωνισμό αυτού λόγω του ιδιωτικού ή του «μη κρατικού» ανώτατου ιδρύματος.
Αυτή η ρητορική του «όχι» αυτή τη στιγμή εκτός από ανούσια, είναι και ετεροχρονισμένη. Είναι η ίδια «αναδρομική τακτική» που εφάρμοσαν οι φοιτητές του Παντείου κατά την περσινή ακαδημαϊκή χρονιά όσον αφορά στο Υπουργείο Τύπου: καταλάβαμε τους δρόμους την ημέρα που θα μετακόμιζαν οι υπάλληλοι. Όταν –επί χρόνια– χτιζόταν το κτίριο, άλλοι έπιναν καφέ στο Friendz, άλλοι έπαιρναν καφέ στο χέρι από το Diverso και άλλοι μοίραζαν σημειώσεις στους πρωτοετείς για να κερδίσουν την ψήφο τους στις προσεχείς τότε εκλογές. Έτσι και τώρα. Επί χρόνια η δημόσια εκπαίδευση καταρρέει, αλλά οι φοιτητές αποφάσισαν να διεκδικήσουν την αναβάθμισή της, όταν ήρθαν στο προσκήνιο οι αλλαγές. Στο συλλαλητήριο της 10ης Ιανουαρίου οι φοιτητές των Τ.Ε.Ι. Πειραιά μετέφεραν ένα φέρετρο «κηδεύοντας» το Άρθρο 16, μα ξέχασαν ότι έχουμε κηδέψει το δημόσιο Πανεπιστήμιο εδώ και χρόνια. Όπως έγραψε και ο Πάσχος Μανδραβέλης, Δημοσιογράφος στην «Καθημερινή», την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου: «Όλοι βλέπουν το κατάντημα των Α.Ε.Ι. και ξέρουν ότι αυτό οφείλεται αφενός στη χαμηλή τους χρηματοδότηση και αφετέρου στην αδιαφορία των ίδιων που σήμερα διαδηλώνουν για να μην αλλάξει το Άρθρο 16».
Κέλλυ Κική
Τεταρτοετής Φοιτήτρια
στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού
mailto:kyriaki_k3@yahoo.com
Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω πώς το να σπουδάζεις και παράλληλα να δουλεύεις είναι πράγμα δύσκολο! Πριν από ενάμισι χρόνο ξεκίνησα να δουλεύω part-time σε μια πολυεθνική εταιρεία για αυτό το κάτι έξτρα μου... Αλλά όπως αποδεικνύεται σε αυτές τις περιπτώσεις –και δεν θα αποτελέσω εξαίρεση– …ουδέν μονιμότερον του προσωρινού! Έτσι λοιπόν συνεχίζω να δουλεύω στην ίδια εταιρία, καθώς υπάρχουν καλές προοπτικές για μια περαιτέρω μελλοντική ανέλιξη.
Παράλληλα με αυτήν την δουλειά άρχισα και εθελοντική, πλην όμως σημαντική, εργασία στο Υπουργείο Εξωτερικών. Σημαντική γιατί έχει να κάνει άμεσα με το αντικείμενο το οποίο και σπουδάζω. Όμως το να κανείς όλα αυτά μαζί και να τα φέρνεις άψογα εις πέρας είναι πράγμα δύσκολο, γιατί θα πρέπει να θυσιάζεις πολύ από τον προσωπικό σου χρόνο. Μελλοντικά όλη αυτή η κινητικότητα δίνει καρπούς στην προσπάθειά κάποιου που θέλει να ενταχθεί στην αγορά καθώς όλα αυτά συνεκτιμούνται στα μάτια ενός εργοδότη, ο οποίος κρίνει την παραγωγικότητα αυτού που έχει απέναντί του βάση της κινητικότητας και των ενδιαφερόντων του.
Τουλάχιστον αυτό προσδοκώ και ελπίζω να το δει ο μελλοντικός μου εργοδότης!
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως όταν η δουλειά δεν καταντάει δουλεία, μπορεί να δώσει σημαντικά μαθήματα ζωής σε εκείνον που θέλει να αφουγκραστεί τον παλμό της. Το μόνο που χρειάζεται για να μην πελαγώσει κανείς, είναι να κατανέμει σωστά τον χρόνο του και να δώσει την μεγαλύτερη βαρύτητα στους τομείς που σίγουρα θα εγγυηθούν την επιτυχία, χωρίς όμως να αφήσει και τους υπόλοιπους ανεκμετάλλευτους.
Η στατιστική έρευνα που αποφασίσαμε να διεξάγουμε πραγματοποιήθηκε στα τέλη Ιανουαρίου, μια αρκετά φορτισμένη εποχή για την ανώτατη εκπαίδευση. Σκοπός μας ήταν να «πιάσουμε τον παλμό» των φοιτητών του Παντείου, καταγράφοντας τις απόψεις τους και να εξάγοντας χρήσιμα συμπεράσματα που όπως θα δείτε λίγο πολύ τα αναμέναμε. Η συλλογή των απόψεων έγινε με την γνωστή μέθοδο του ερωτηματολογίου το οποίο περιείχε δέκα ερωτήσεις κλειστού τύπου ώστε να είναι εύκολη και σύντομη η απάντησή τους. Το δείγμα μας ήταν διακόσιοι τριάντα φοιτητές και φοιτήτριες, που λόγω των συνθηκών της κατάληψης, ρωτήσαμε μόνο στις ημέρες των γενικών συνελεύσεων. Η πλειονότητα των φοιτητών στους οποίους απευθυνθήκαμε ήταν διατεθειμένη να απαντήσει και γι’ αυτό σας ευχαριστούμε πολύ. Η ανταμοιβή σας; Τα αποτελέσματα της έρευνας...
Από τα αποτελέσματα προκύπτει ότι επτά στους δέκα από τους ερωτώμενους είχε τη σχολή στην οποία φοιτά, ανάμεσα στις τρεις πρώτες επιλογές του. Όσον αφορά το επιστημονικό αντικείμενο του τμήματός τους οι έξι στους δέκα φοιτητές δηλώνουν με βεβαιότητα ότι ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους ενώ τρεις στους δέκα δηλώνουν ότι ανταποκρίνεται λιγότερο απ’ όσο περίμεναν. Αναφορικά με τις αλλαγές που θα έπρεπε να γίνουν στο τμήμα τους, τέσσερις στους δέκα δηλώνουν ότι θα επιθυμούσαν μικρότερο αριθμό εισαχθέντων ανά τμήμα, τρεις στους δέκα επιθυμούν να έχουν τη δυνατότητα επιλογής μαθημάτων άλλων τμημάτων (παρόλο που ισχύει σε κάποια τμήματα) και δυο στους δέκα θα ήθελαν να είχαν τη δυνατότητα να επιλέγουν κι άλλα συγγράμματα. Δεν λείπουν, βέβαια, και κάποιοι που επιθυμούν περισσότερους καθηγητές και περισσότερες ώρες διδασκαλίας!
Ερχόμαστε τώρα στην περιβόητη αξιολόγηση του διδακτικού προσωπικού. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων (οχτώ στους δέκα) δηλώνει ότι πρέπει να αξιολογούνται τα μέλη Δ.Ε.Π., ενώ έρχονται να μας συμπληρώσουν ότι η αξιολόγηση οφείλει να γίνεται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή όλους εμάς! Τώρα, τί πιστεύετε ότι λείπει από το Πάντειο; Επτά στους δέκα απάντησαν ό,τι, ίσως, λείπει από κάθε δημόσια, ελληνική υπηρεσία: η ΟΡΓΑΝΩΣΗ! Ίσως γιατί μέσα σε αυτή τους την απάντηση να κρύβονται άγνωστες λέξεις στο Πάντειο όπως η καθαριότητα, οι υπολογιστές και το internet, τα οπτικοαουστικά μέσα και οι αίθουσες.
Πρόσβαση στο internet από το σπίτι τους έχει το 75% των ερωτώμενων από τους οποίους η πλειοψηφία φοιτά στα τμήματα Κοινωνιολογίας, Δημόσιας Διοίκησης και Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών. Εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι ενώ στις φοιτητικές εκλογές ψηφίζουν οι οκτώ στους δέκα, που από μόνο του είναι ενθαρρυντικό για την ενασχόληση με τα κοινά της σχολής, μόνο οι μισοί γνωρίζουν ποιος είναι ο Πρύτανης, ποιος, δηλαδή, κάνει κουμάντο στα διοικητικά της σχολής!
Τέλος, οι γραμματείες των τμημάτων φαίνεται πως είναι τελικά μια πονεμένη ιστορία αφού επτά στους δέκα φοιτητές είναι δυσαρεστημένοι με την εξυπηρέτηση που τους προσφέρεται. Αξίζει να σημειωθεί, για ευνόητους λόγους ότι ζητήσαμε την ατομική τους στάση πάνω στο ζήτημα αυτό, αφού πολλοί από τους δυσαρεστημένους είναι οι ίδιοι που καταφεύγουν στις παρατάξεις για να τους εξυπηρετήσουν. Έτσι, δεν είναι τυχαίο που πέντε στους δέκα υποστηρίζουν ότι «κάτι προσφέρουν και αυτές», δυο στους δέκα ότι «και να μην υπήρχαν δεν θα πείραζε», ενώ οι υπόλοιποι είτε έχουν την καλύτερη είτε την χειρότερη άποψη.
Ελπίζουμε ότι οι απαντήσεις αυτές θα δώσουν το κίνητρο σε όλους να βελτιωθεί η αποκαρδιωτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η σχολή. Είναι στο χέρι όλων μας, από τον πιο μεγάλο στον πιο μικρό, από τον πιο δεξιό στον πιο αριστερό, να απαιτούμε να φοιτούμε σε ένα σύγχρονο και σοβαρό πανεπιστήμιο. That’s all Fox!
Μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει… μια βοήθεια εξ ουρανού ή μια επίκληση στα θεία, όποια προτιμά ο καθένας σας. Γιατί το μέλλον προβλέπεται ζοφερό ή μάλλον ζοφερότατον! Τα τελευταία χρόνια το Πανεπιστήμιο μας, διαγράφει μια πορεία προς την καταστροφή… Όσοι θεωρούν πως απλά είμαι υπερβολική μάλλον δεν έχουν περάσει ποτέ από τον χώρο αυτό της μάθησης και της παιδείας (τρομάρα μας). Γιατί δεν χρειάζεται να ‘σαι φοιτητής ή καθηγητής για να αντιληφθείς το μέγεθος της παρακμής που καθημερινά αντιμετωπίζουμε όλοι οι Παντειακοί… Τα σημάδια είναι εμφανή. Αίθουσες δεν έχουμε, ούτε καθίσματα, για να μην αναφερθώ σε υπολογιστές και άλλους εξοπλισμούς... Λέτε σε λίγα χρόνια να μεταφερθούμε πίσω στα καφέ για μάθημα...; Νομίζω μόνο αυτά θα απομείνουν από το μένος των φοιτητών του Παντείου που κάθε μέρα το γεμίζουν με περισσότερα σκουπίδια, συνθήματα ή ότι άλλο σκεφτεί κανείς... Βέβαια με αυτή μας της στάση κανείς δεν μπορεί να πει ότι στερούμαστε φαντασίας ή ότι είμαστε τεχνοκράτες! Είμαστε πολιτικοί επιστήμονες εμείς κύριοι!
Οπωσδήποτε το κύριο πρόβλημα βρίσκεται στη διοίκηση, η οποία λάμπει με την απουσία της! Τα μόνα σημάδια αυτού του θεσμού βρίσκονται στις γραμματείες μας που υπολειτουργούν εξ’ αιτίας της έλλειψης οργάνωσης, προσωπικού, διάθεσης και κυρίως ευγένειας. Η γραφειοκρατία του Παντείου βρίσκεται στο κόκκινο, το διαπιστώσατε όλοι νομίζω με τις τελευταίες δηλώσεις μαθημάτων στις οποίες μόνο θύματα που δεν θρηνήσαμε! Η κατάσταση ήταν τραγική με τους φοιτητές σε πολλά τμήματα να σχηματίζουν ουρές από τις έξι το πρωί (κι όμως!) για να καταφέρουν να κάνουν την πολυπόθητη δήλωση. Αλλά σκέφτεστε να είχαν καθιερωθεί οι δηλώσεις μέσω internet; Θα χάναμε όλο το show και τους καυγάδες μεταξύ συνδικαλιστών αλλά και των κατά τα άλλα φιλήσυχων φοιτητών που είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν κάθε πολεμική τους δεξιότητα προκειμένου να αποτρέψουν αυτόν εκεί τον απαίσιο τύπο να τους κλέψει τη σειρά!
Και ενώ όλα αυτά τα γνωρίζουμε και τα βιώνουμε καθημερινά, κανείς μάλλον δεν ενδιαφέρεται τόσο ώστε να κινητοποιηθεί για την κατάσταση. Καθηγητές και φοιτητές αρκούνται στα μεταξύ τους παράπονα περιμένοντας μάλλον μία ανώτερη δύναμη να δράσει, να τους βγάλει από το αδιέξοδο. Όλοι είναι άλλωστε τόσο απασχολημένοι… Η χρονιά θα συνεχιστεί στο Πάντειο ως έχει, αν δεν την διακόψουν οι κινητοποιήσεις, με τα ίδια προβλήματα, την ίδια αγανάκτηση και όσους εμείς εκλέξαμε να μας εκπροσωπούν να κάθονται περήφανοι στα τραπεζάκια τους και να μοιράζουν σημειώσεις στους πρωτοετείς… Αυτή είναι άλλωστε και η δουλεία τους!
Πλησιάζουν μεσάνυχτα… Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου μου. Εκεί απέναντι είναι το Πάντειο, σκοτεινό και μόνο. Είμαι και εγώ μόνη, αλλά όχι για πολύ! Το ταξίδι τώρα αρχίζει, σκέφτομαι και βάζω την τελευταία πινελιά στο οπωσδήποτε αισθησιακό βάψιμό μου. Ρίχνω μια κλεφτή μάτια στον καθρέφτη και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Περιμένω το ασανσέρ να κατεβεί από τον πέμπτο και σκέψεις γεμίζουν το μυαλό μου. Πονηρές σκέψεις για τον νεαρό ένοικο του πέμπτου ορόφου τον οποίο και πετυχαίνω πάντα όταν είμαι ένα μάτσο χάλια, άβαφη με φόρμα γυμναστικής και τα μαλλιά πιασμένα σε έναν άθλιο κότσο, έχοντας μόλις βγει για να πετάξω τα σκουπίδια! Τέλος πάντων σκέφτομαι, κάποια μέρα θα είμαι πιο τυχερή, και κατεβαίνω στον πρώτο όροφο να παραλάβω την εδώ και δύο χρόνια κολλητή μου για να κάνουμε μια βόλτα στα μπαρ. Η βράδια είναι αφιερωμένη στο ποτό, στο χορό και στο φλερτ μέχρι τελικής πτώσης. Και δεν εννοώ πτώσης σε κάποιο ξένο κρεβάτι καθώς τώρα τελευταία δεν εμπιστεύομαι, τουλάχιστον εγώ, τα ξένα κρεβάτια…
Πάλι αργεί να ανοίξει και αναρωτιέμαι αν θα την πετύχω έτοιμη ή θα είναι ακόμα με το μακρύ μπουρνούζι της πανικόβλητη που άργησε για ακόμα μια φορά. Ανοίγει η πόρτα μόνη της (σχετικό αυτό). Κατάλαβα. Την άνοιξε βιάστηκα και έτρεξε στο δωμάτιο να ντυθεί. Κλείνω την πόρτα και την ακούω να μου φωνάζει ότι άργησε δήθεν να ετοιμαστεί γιατί ο Μιχάλης την είχε πάρει τηλέφωνο και ενώ εκείνη επέμενε να του το κλείσει γιατί θα συναντιόμασταν το βράδυ αυτός εξακολουθούσε να της μιλάει, και τον λυπήθηκε, και μόλις που το είχαν κλείσει, κ.τ.λ., κ.τ.λ. Δεν πιστεύω ούτε λέξη εννοείται. Ευτυχώς που την πέτυχε αφού είχε κάνει μπάνιο, σκέφτομαι, αλλιώς θα έφευγα και θα την άφηνα να περάσει μόνη της την υπόγεια διάβαση που ενώνει τη Συγγρού. Χα! Αισθάνθηκα ότι γινόμουν πολύ κακιά με αυτήν την σκέψη και για μια στιγμή μου αρέσει να φαντάζομαι τη φίλη μου να τρέχει από τη μια μεριά της διάβασης ως την άλλη με την ταχύτητα του φωτός για να αποφύγει τα κακώς κείμενα. Και ενώ βυθίζομαι ηδονικά στη σκέψη αυτή και γελώ χαιρέκακα με το φανταστικό σκηνικό που σκάρωσα με το μυαλό μου, με πρωταγωνίστρια τη φίλη μου, εκείνη βγαίνει με φούρια από το δωμάτιό της και με τρομάζει. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και αρχίζει να παραπονιέται ότι δε θα προλάβει να ετοιμαστεί κατάλληλα... Θυμώνω. Βιάσου της λέω, έχουμε πολλά να κάνουμε σήμερα και ήδη έχουμε βγει εκτός προγράμματος!
Επιτέλους είμαστε πανέτοιμες για αυτήν την ξεχωριστή βράδια. Βγαίνουμε αγκαζέ από το σπίτι και φτάνουμε στην είσοδο. Μια μικρή στάση στο μεγάλο καθρέφτη της εισόδου να φτιάξουμε το τσουλούφι που πετάει αυτόνομο από το επιμελώς φτιαγμένο μαλλί και να διορθώσουμε το κραγιόν που χει ξεφύγει στις άκρες των χειλιών..
Ένα απαλό αεράκι με χτυπάει στο μάγουλο... Καλή διασκέδαση μου εύχομαι και η καρδιά μου φτερουγίζει στη σκέψη.
Πρώτη στάση cinema!! Έχουμε αρκετές επιλογές ευτυχώς. Το Odeon starcity και ο πολύ φρέσκος και ανανεωμένος Μικρόκοσμος με με τις καινούριες τους αίθουσες και τις τελευταίες ταινίες της χειμερινής περιόδου. Λατρεύω να πηγαίνω κινηματογράφο το βράδυ και έχω πολύ όρεξη σήμερα
Συνεχίζεται…
Το Νυχτωμένο Κουνάβι λέει:
Ήθελα να ‘ξερα προς τί το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Αφού οι πιο πολλοί που μπαίνουν στα πανεπιστήμια, δεν έχουν πάρει από το λύκειο τις βασικές γνώσεις για να καταλαβαίνουν τι θα τους διδάξουν σε Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι. (μη βλέπετε που στο Πάντειο οι βασικές γνώσεις που χρειάζονται είναι γραφή κι ανάγνωση). Κάθονται και μαλώνουν για το αν θα χάνει το χρόνο της η νεολαία στα δημόσια μόνο ή και στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ας είναι καλά οι χορηγοί-γονείς και τα απωθημένα τους.
Το μυστικό της επιτυχίας για αυτούς που θέλουν να τα καταφέρουν σε αυτή τη χώρα,
αποτελείται από τον συνδυασμό των εξής δύο αποφθεγμάτων α) «Ο Θεός να βάλει το χέρι του» και β) «Όποιος έχει νύχια ξύνεται». Δηλαδή αυτό που λέγανε οι αρχαίοι με μια κουβέντα, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Στο ξύσιμο που λέγαμε κολλάει αυτό το κίνει.
Συνεχίζουμε λοιπόν το ξύσιμο, αλλάζοντας χεράκι που και που βεβαίως, και αφήνουμε τα υπόλοιπα στο χέρι του Θεού. Όταν βαρεθείς το ξύσιμο και αρχίσεις να κάνεις κι άλλα πράγματα, τότε έρχεται η επιτυχία. Νάτη πετιέται, νάτη, νάτη η επιτυχία. Ζάπλουτοι θα γίνουμε που λέγανε κι χρυσοθήρες πριν πάνε να μεθύσουνε.
Αυτά τα λέω εγώ που είμαι ινδιάνος και ξέρω από το τρίπτυχο ξύσιμο, μεθύσια, επιτυχία.
Ενυδρίδα –Φεγγάρι της ανάπαυσης και της εξάγνισης (Υδροχόος)
Καλώς τα παιδιά τα ζουμπουρλούδικα. Που χαθήκατε βρε! Εν αναμονή και εσείς έτσι; Μην περιμένετε άλλο. Τα ευχάριστα νέα είναι ότι η περίοδος της αναμονής τελείωσε. Τα δυσάρεστα ότι αυτό που περιμένατε δε θα έρθει. Καλύτερα για εσάς. Θα έρθει κάτι άλλο, εκτός κι αν προσπεράσει κι αυτό. Εσείς πάντως ακλόνητοι. Όλο και κάποιος θα σταθεί για ένα νερό πορτοκαλάδα, τουαλέτα. Έτσι και με τη φυλή Σβησμένες Χελώνες, εκεί που περίμεναν στο πουθενά, τους αναγνώρισαν το ιδιαίτερο στυλ λέει που είχαν. Τους ανακήρυξαν σε προστατευόμενο είδος και να οι επιδοτήσεις και να ο αγροτουρισμός. Χαμός! Τους βλέπω και δεν τους αναγνωρίζω, έχουν βάλει από δέκα κιλά ο καθένας. Ουγκ!
Πούμα –Φεγγάρι των μεγάλων ανέμων (Ιχθείς)
Όλα πάνε όπως τα θέλατε. Κάποιος πρέπει να σας πει την ιστορία του Πολυκράτη, του τύραννου της Σάμου. Άλλη φορά, δε χωράει εδώ. Ανοίξτε τον Ηρόδοτο αν σας βρίσκεται. Ο χειμώνας είναι γλυκός φέτος κι εσείς …κουρασμένοι. Να προσέχετε τα δακτυλίδια σας κι ότι τέλος πάντων θεωρείτε πολύτιμο. Και μη ξεχνάτε ποτέ τον παράγοντα χρόνο. Είναι ο καλύτερος δάσκαλος αν και στο τέλος λένε σκοτώνει τους μαθητές του. Μη το πιστεύετε. Τους κακούς μαθητές μόνο. Ουγκ!
Κοκκινούρικο Γεράκι –Φεγγάρι των ανθισμένων δέντρων (Κριός)
Από ότι φαίνεται η προσπάθεια που κάνετε θέλει κι άλλη ένταση. Αν αφήσετε τον εγωισμό σας και ζητήσετε και βοήθεια, ακόμα καλύτερα. Έτσι είναι η ζωή. Αλίμονο στους μόνους. Αν εμείς τώρα οι φυλές του ένδοξου έθνους μας, είχαμε ενωθεί ενάντια στους λευκούς, θα είχαμε καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα. Αλλά πού! Πετάξτε πάνω από το θέμα που σας απασχολεί και δείτε το συνολικά. Όπως εγώ όταν έκανα μπάνιο με την Στραβοχυμένη Λεύκα, δεν είχα καταλάβει τίποτα. Έπρεπε να βγω από το νερό για να πάρω το σαπούνι για να τη δω ολόκληρη ο Ινδιάνος. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Ουγκ!
Κάστορας –Φεγγάρι της επιστροφής των βατράχων (Ταύρος)
Έχετε ηρεμήσει και σκέφτεστε σοβαρά το μέλλον. Αμ δε! Όλα είναι θέμα χρόνου. Τίποτα δε μένει σταθερό όλα κινούνται. Ευτυχώς! Και το πιο καθαρό νερό όταν το αφήσεις να λιμνάσει, βρωμίζει. Να είστε προσεκτικοί στα ερωτικά που λένε και οι αστρολόγοι. Μην αφήνεται τίποτα στην τύχη που λένε και οι ψυχολόγοι και ο Θεός να σε φυλάει από τα πισινά του γαιδάρου και τα μπροστινά του καλογέρου που έλεγε κι ο Καζαντζάκης. Ουγκ!
Ελάφι –Φεγγάρι της σποράς του καλαμποκιού (Δίδυμοι)
Σας φαντάζομαι μαθητές, τελευταία ώρα να κάνετε τα μαθήματά σας πριν πάτε στο σχολείο και η μαμά σας να ωρύεται. Ναι, το ίδιο γίνεται και τώρα. Οι εκκρεμότητες για εσάς δεν τελειώνουν ποτέ. Σαν τον Προικισμένο Βούβαλο, όλο βαριόταν να πάει στην πόλη να πάρει προφυλακτικά. Στο τέλος έκανε έντεκα παιδιά και δε προλάβαινε να βαρεθεί. Και καλά αυτός, η γυναίκα του η Τουμπανιασμένη Κουνέλα τι του έφταιγε; Ουγκ!
Δρυοκολάπτης –Φεγγάρι του δυνατού ήλιου (Καρκίνος)
Τί τη θέλετε την επιβεβαίωση συνέχεια; Όλο γκρίνιες προστριβές και άγχος. Αμάν πια! Δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Καθόλου άσχημα θα έλεγα. Μη δημιουργείτε θέματα εκεί που δεν υπάρχουν. Η αυτοπεποίθηση έρχεται από αυτό που είμαστε όχι από αυτό που δείχνουμε. Και εμείς οι ινδιάνοι που φοράγαμε φτερά, είχαμε ξεπουπουλιάσει ό,τι πετούσε, για να δείξουμε κάπως. Όλοι γνωρίζουν τι καταφέραμε. Τα φτερά είναι για τα μαξιλάρια και η επιβεβαίωση για τους ανασφαλείς. Ουγκ!
Οξύρρυγχος –Φεγγάρι των ώριμων μούρων (Λέων)
Τα δύσκολα περάσανε. Είστε καλά και μες στη φούρια. Συνεργασίες, έρωτες, ζήλιες, παπαράτσι και μοντέλα, ηθοποιοί αποτυχημένοι, αφού όλοι διασκεδάζουνε, γιατί είσαι λυπημένη; Να μη πούμε γιατί τώρα κι αρχίσουμε να δίνουμε κόσμο. Κάτι θα προκύψει, αλλά θα ξεπεραστεί. Γι’ αυτό είναι οι φίλοι άλλωστε. Γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ και εσύ εκεί. Γι’ αυτό είμαστε όλοι μας. Όταν μαζευτούμε να κάνουμε ένα πάρτι. Ουγκ!
Καστανή Αρκούδα –Φεγγάρι του θερισμού (Παρθένος)
Πολύ γκρίνια ρε παιδάκι μου, πολύ γκρίνια. Η ζωή είναι ωραία και θα τη ζήσουμε. Όταν μας δίνουν λουλούδια δε τα φανταζόμαστε με μοβ κορδέλες. Όταν μπαίνουμε σε αεροπλάνο δε σκεφτόμαστε την πτώση κι όταν μπαίνουμε σε σχέση δε σκεφτόμαστε το ξεκατίνιασμα. Πες ένα τραγούδι από εκείνα που σου αρέσουν, φάε μια πρασινάδα που κάνει καλό στο έντερο και μετά μια μακαρονάδα που αυξάνει τη χαρά στον άνθρωπο. Άντε και ένα παγωτό στο τέλος. Μου άνοιξε η όρεξη. Δε γράφω άλλο. Ουγκ!
Κοράκι –Φεγγάρι του πετάγματος των παπιών (Ζυγός)
Μέσα στην αναστάτωση είσαι και ξέρεις τί σημαίνει όταν σε πιάνει αυτό. Μη σε νοιάζει τίποτα. Εγώ θα σας οδηγήσω. Εντός ολίγου τα κοράκια σε νέες περιπέτειες. Για να σας παρηγορήσω λίγο έτσι θα είστε πάντα. Όταν αρχίζετε να βαριέστε θα ξαίνεστε στην γκλίτσα του τσομπάνη. Αποδεχθείτε το, αλλά μην αφήνεται το λογαριασμό να τον πληρώσουν οι άλλοι. Αναλάβετε τις ευθύνες σας με πνεύμα και ηθική. Ουγκ!
Φίδι –Φεγγάρι της παγωνιάς (Σκορπιός)
Ήθελα να σα αντάμωνα, να σου έλεγα καμπόσα κι αν δε σου γύριζα το νου, να μου έκοβαν τη γλώσσα. Βρε τί θέμα προέκυψε επάνω στα καλά! Το διχασμένο ζώδιο του μήνα. Οι μισοί με αβεβαιότητα, ανασφάλειες κ.τ.λ. κι οι άλλοι με βεβαιότητα. Οι πρώτοι καλά θα κάνουν να εμπιστευθούν επιτέλους το σωστό πρόσωπο κι οι δεύτεροι να μη γίνουν λαμόγια στην πορεία. Για όλους σας ισχύει ότι ως τώρα ήσασταν θύματα του εαυτού σας. Του εαυτού σας βεβαίως βεβαίως. Σαν τον Περικυκλωμένο Δάμαλο που έπεφτε στις παγίδες που έστηνε ο ίδιος. Καλά που έστηνε παγίδες για βατράχια δηλαδή. Ουγκ!
Άλκη –Φεγγάρι των μακρινών πάγων (Τοξότης)
Συμβιβασμός, συμβιβασμός, συμβιβασμός. Νωρίς αρχίσανε τα όργανα. Κάντε κάτι πιο επαναστατικό, πιο δημιουργικό, πιο έξω τέλος πάντων από τα καλούπια σας. Πως το έλεγε ο Lou. «Ηei you babe, take a walk on the wild side». Δε λέω βέβαια να ξεφύγετε εντελώς από τον εαυτό σας, σαν τον Λαρύγγι που Σέρνει τα Μπάζα, που ήθελε να γίνει τραγουδιστής της κάντρυ και πήγε στο οχυρό των λευκών να δώσει συναυλία έχοντας στην κιθάρα του τα σκάλπ των συντρόφων τους. Όχι κι έτσι. Ουγκ
Χήνα των Πάγων –Φεγγάρι της αναζωογόνησης της γης (Αιγόκερως)
Σπάτε όλα τα ρεκόρ, το ένα μετά το άλλο. Έτσι όμως είστε εσείς. Ή θα σπάτε ρεκόρ ευτυχίας και επιτυχίας, ή θα σπάτε τα νεύρα των άλλων. Δε θα γκρινιάξω άλλο. Μένουμε στο θετικό. Νέες γνωριμίες, νέες επιτυχίες. Μην αλλάξεις τώρα πια μυαλό, κόψε στρίβε κι άντε στο καλό. Με την καλή την έννοια. Τί σας λέω πάλι ο Παλιοκούναβος. Ουγκ!
Η Κρίση της Ε.Ε. και η Γερμανική Προεδρία
Η Ευρωπαϊκή Ένωση γιορτάζει φέτος τα πενήντα της χρόνια. Ήταν το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης, όταν τα έξι πρώτα μέλη, η Γαλλία, η Ιταλία, η Δυτική Γερμανία η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο ίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας.
Από την εποχή αυτή μέχρι τη σημερινή Ευρώπη των είκοσι επτά μελών πλέον, δε χωράει αμφιβολία ότι έχουν γίνει τεράστια βήματα προόδου, όχι μόνο στον τομέα της διεύρυνσης, αλλά και της εμβάθυνσης. Όσες αντιρρήσεις και αν έχει κάποιος σχετικά με τους στόχους και τις πρακτικές της Ένωσης, είναι αναντίρρητο ότι η Ευρώπη έχει βιώσει τα τελευταία πενήντα χρόνια μια περίοδο πρωτοφανούς ειρήνης και ευημερίας. Οι λαοί των χωρών-μελών έχουν έρθει άλλωστε πιο κοντά, καθώς γίνεται όλο και πιο εύκολο για τους Ευρωπαίους να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν και να εργαστούν σε μια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας μην ξεχνάμε ότι τα κλειστά σύνορα και οι περιορισμοί ήταν κομμάτι ενός φαύλου κύκλου καχυποψίας και συγκρούσεων στον ευρωπαϊκό χώρο για πολλούς αιώνες.
Από την άλλη πλευρά, λίγοι είναι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν ότι η Ε.Ε. βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το ενοποιητικό εγχείρημα μοιάζει να έχει απολέσει ένα μεγάλο κομμάτι της δυναμικής του και η Ένωση μοιάζει να δυσκολεύεται να προσφέρει στους λαούς της ένα όραμα. Η πρόσφατη απόρριψη του σχεδίου Ευρωπαϊκού Συντάγματος στην Ολλανδία και κυρίως στη Γαλλία (παραδοσιακά στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία) σκιαγραφούν με γλαφυρά χρώματα το φαινόμενο αυτό. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η απότομη και μαζική διεύρυνση (δώδεκα κράτη σε διάστημα τριών χρόνων) αποσταθεροποίησε την Ε.Ε. με την εισδοχή κρατών τα οποία απέχουν αρκετά από το να αφομοιώσουν πλήρως τις Κοινοτικές αξίες και χαλάρωσε την πίστη των «παλιών» Ευρωπαίων στην περαιτέρω εμβάθυνση.
Άραγε θα καταφέρει η Ένωση στο αμέσως επόμενο διάστημα να αντιστρέψει αυτό το αρνητικό κλίμα; Και αν ναι, με ποιόν τρόπο είναι αυτό εφικτό;
To πρώτο εξάμηνο του 2007 αναλαμβάνει την Προεδρία της Ένωσης η Γερμανία. Η χώρα αυτή, λόγω των πρόσφατων ιστορικών της βιωμάτων και των μεταπολεμικών της ιδιαιτεροτήτων διακρίνεται από μια έντονη προσήλωση στο στόχο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι για παράδειγμα το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι περισσότερες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, που εισήλθαν πρόσφατα στην Ένωση.
Διακηρυγμένος στόχος της Γερμανικής Προεδρίας είναι η επανεκκίνηση της διαδικασίας υιοθέτησης ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, κάτι αρκετά θαρραλέο, με την απόρριψη της Προηγούμενης Συνταγματικής Συνθήκης ακόμα νωπή. Ανάμεσα στους στόχους της βρίσκουμε ακόμη την ανάληψη δράσης ώστε κατά τη διάρκεια των έξι αυτών μηνών να έχει ήδη αντιστραφεί πλήρως το κλίμα απογοήτευσης των πολιτών για την Ένωση, αλλά και να ενσωματωθεί ομαλά ένα μεγάλο μέρος των Βαλκανίων στις Ευρωπαϊκές δομές. Μιλάμε για κάτι όχι και τόσο αυτονόητο, με δεδομένη την διαφοροποίηση που υπάρχει μεταξύ των Βαλκανικών κρατών και της Δυτικής Ευρώπης, τόσο στα ιστορικά βιώματα όσο και στην κουλτούρα και την ψυχοσύνθεση. Με την ένταξη των περισσότερων κρατών της πρώην Ανατολικής Ευρώπης το 2004, αλλά και της Ρουμανίας και Βουλγαρίας από τον Ιανουάριο, είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται μια τόσο πολύπλευρη διεύρυνση.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο διακύβευμα που η Γερμανική Προεδρία καλείται να αναλάβει. Την 1η Ιουλίου, η Προεδρία της θα αξιολογείται ως επιτυχημένη, κυρίως αν έχει καταφέρει δυο πράγματα:
Το αν η Γερμανία θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους της, στόχους άλλωστε ολόκληρης της Ευρώπης, μένει να το διαπιστώσουμε. Η μέχρι τώρα πορεία της, όμως, μέσα στην Ένωση αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. Η ατζέντα της Προεδρίας της θέτει τον πήχη ψηλά, κάτι απολύτως επιβεβλημένο, ώστε η διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης να αποκτήσει νέα δυναμική.
Ίσως λοιπόν η Προεδρία της Γερμανίας να είναι η απάντηση στην αγωνιώδη ερώτηση που μένει αναπάντητη εδώ και περίπου δυο χρόνια: Αν δε μπορεί ούτε η Γαλλία, τότε ποιός;
Γιώργος Φωθιαδάκης
Πάντειο Πανεπιστήμιο:
Όταν οι τοίχοι μιλούν. . .
Γράφει και υπογράφει ο Διονύσης Μαυροσκότης, «4ετής φοιτητής της Κοινωνιολογίας
στο Πάντειο Ίδρυμα»
Τα συνθήματα αποτελούν μορφές έκφρασης των ανθρώπων. Ανεξάρτητα από το
περιεχόμενο ή το θέμα τους, δίνουν λόγο και νόημα ύπαρξης σε άψυχα υλικά, όπως
το χαρτί ή οι τοίχοι. Μεγαλύτερο ζωντανό παράδειγμα το «τείχος του αίσχους» στο
Βερολίνο. Πόσο μάλλον όταν οι τοίχοι απαρτίζουν ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα με
έντονη πολιτική, κοινωνική και κυρίως νεανίζουσα σκέψη, όπως το Πάντειο
Πανεπιστήμιο. Αφορμή του άρθρου αυτού στάθηκαν τα ίδια τα συνθήματα στον χώρο
του Παντείου Πανεπιστημίου που όλοι μας έχουμε δει έστω και μια φορά. Είτε όταν
περιμένουμε κάποιο ασανσέρ στο νέο κτίριο, είτε όταν είμαστε σε κάποια αίθουσα
διδασκαλίας, είτε όταν περιμένουμε «καρτερικά» για τις εξετάσεις στο γυάλινο
κτίριο, είτε στις τουαλέτες, τα συνθήματα είναι ο βουβός σύντροφος μας. Ένας
σύντροφος που μας «μιλάει» με το περιεχόμενο του χωρίς ανθρώπινη φωνή. Όλα μαζί
και καθένα ξεχωριστά καταγράφουν τον καθημερινό παλμό της κοινωνίας μας. Είναι
αυτό το περίεργο παζλ λέξεων που δημιουργούν μια σύντομη φράση που πολλές φορές
περιγράφει ή καταδεικνύει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής και παγκόσμιας εν γένει
κοινωνίας. Στην πραγματικότητα τα συνθήματα δεν πιστεύω ότι έχουν όρια και αυτό
ακριβώς είναι που τα κατατάσσει σε «παγκόσμια γλώσσα». Άλλωστε, τα νοήματα που
υποκρύπτουν επιδέχονται αναλύσεις από διαφορετικές οπτικές σε όλες τις γλώσσες
του ανθρώπινου κόσμου. Αν μελετήσουμε σε βάθος τα συνθήματα, θα καταλάβουμε ότι
δεν είναι απλά λέξεις. Έχουν την δική τους ζωή. Επομένως και τον δικό τους
θάνατο. Η ζωή τους ίσως να μοιάζει λίγο με την ζωή των ηθοποιών της επιθεώρησης.
Και οι δύο αναπαριστούν την καθημερινότητα που από παράσταση σε παράσταση και
πολύ περισσότερο από «σεζόν» σε «σεζόν» αλλάζει.
Μπογιές, σπρέι και μαρκαδόροι κυρίως, καταγράφουν την αληθινή, καθημερινή
ιστορία μας πάνω στους τοίχους του Παντείου. Η αληθινή αυτή τέχνη δημιουργείται
κυρίως για τα μάτια μας, αφού λίγοι είναι εκείνοι που θα τα παρατηρήσουν
εντατικότερα, λιγότεροι εκείνοι που θα τα αναλύσουν στο μυαλό τους και ελάχιστοι
αυτοί που θα τα σημειώσουν και θα τα μεταφέρουν σαν θέμα συζήτησης στην παρέα
τους ή στα Μέσα Ενημέρωσης. Επομένως, αναλώσιμα υλικά και λέξεις είναι τα «ορατά»
συστατικά ενός συνθήματος. Τα συνθήματα που συναντούμε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
χωρίζονται σε πολιτικά, τα οποία πολλές φορές υπογράφονται από την «αναρχία» ή
άλλους φοιτητικούς χώρους-παρατάξεις, σε αθλητικά, κοινωνικά, σεξουαλικά και
θρησκευτικά. Ακόμα συναντούμε και συνθήματα που πιο πολύ έχουν τον χαρακτήρα
ενός μηνύματος ή ειδοποίησης προς ενδιαφερόμενους αποδέκτες και ανήκουν στα
ευρύτερα κοινωνικά ή σεξουαλικά. Ακόμα, η χρήση βωμολοχικού λεξιλογίου είναι
όπως φαίνεται σχεδόν επιτακτική στην πλειοψηφία των συνθημάτων που συναντούμε
στους χώρους του πανεπιστημίου, ενέργεια που συμπεριλαμβάνεται στον ανατρεπτικό
τους χαρακτήρα. Όλα, όμως, ανεξαιρέτως, αποτυπώνουν τον παλμό της κοινωνίας μας
διαχρονικά. Τα περισσότερα από αυτά τα συνθήματα είναι γραμμένα με κεφαλαία
γράμματα, γεγονός που υποδεικνύει το απόλυτο του περιεχομένου τους ή των απόψεων
που θέλουν να εκφράσουν οι συγγραφείς τους. Αρκετές φορές τα ίδια συνθήματα
επαναλαμβάνονται στα ίδια ακριβώς σημεία ενός και μόνο κτιρίου, θέλοντας
προφανώς και αυτά να ενταχθούν στην ομοιογένεια των χώρων του. Συχνό είναι ακόμα
και το φαινόμενο της συμπλήρωσης ή απάντησης των συνθημάτων, που προκύπτει από
την ανάγκη των αναγνωστών τους να γίνουν εκείνοι οι επόμενοι πρωταγωνιστές,
θέλοντας έτσι να κάνουν πραγματικότητα τον κρυφό τους πόθο για ανατροπή ή
καλύτερα εκτροπή κάποιων από τις αξίες που κυριαρχούν. Ακόμα, τα συνθήματα θα τα
βρείτε γραμμένα σε χώρους παντός αναμονής και χρήσης, όπως διαδρόμους, αίθουσες
διδασκαλίας, τουαλέτες, ανελκυστήρες και εξωτερικούς χώρους. Επικρατούν όμως
στους εσωτερικούς χώρους αφού οι εξωτερικοί χώροι βάφονται συνεχώς λόγω του
καλλωπισμού που πρέπει να κυριαρχεί κατά την «επικρατούσα ιδεολογία».
Απουσιάζουν μόνο από το εσωτερικό των γραφείων των καθηγητών, την αίθουσα
τελετών και την Πρυτανεία. Τέλος, εκτός από συνθήματα στα ελληνικά, συναντούμε
μεμονωμένα συνθήματα στα γαλλικά και σε άλλες γλώσσες, ή ελληνικά με λατινικούς
χαρακτήρες, γνωστά ως greeklish (Greek-English).
Υ.Γ. Μην ζητήσετε πνευματικά δικαιώματα για την δημοσίευση συνθημάτων γιατί δεν
έχω μία!
Γράφει και υπογράφει ο Διονύσης Μαυροσκότης, 4ετής φοιτητής της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Ίδρυμα…
Ελλάδα-Αθήνα-Πλατεία Συντάγματος, μεσημέρι Τετάρτης 10 Ιανουαρίου. Ήρθε η 12η ώρα. Αρχές του 2007 και οι φοιτητές ολάκερης της χώρας λέμε happy new year περικυκλώνοντας την Βουλή. Νιώθω ότι η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει που οι φοιτητές θα-τα-(μ)πούμε στη Βουλή. Το ζήτημα δεν είναι το πότε αλλά το γεγονός καθ’ αυτό. Το ίδιο ακριβώς έχει στο μυαλό της και η Υπουργός Παιδείας της Κυβέρνησης. Όπως η ίδια δηλώνει σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ την νύχτα του Αη Γιαννιού «δεν μπορώ να σας δηλώσω την ακριβή ημερομηνία ψήφισης του νομοσχεδίου αλλά ότι θα γίνει μέσα στα χρονικά πλαίσια της εκλεγμένης από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού κυβέρνησης… της κυβέρνησης που το εκλογικό σώμα στην πλειοψηφία του ψήφισε τις μεταρρυθμίσεις που έχει προτείνει».
Πόσο αστεία μου ακούγεται αυτή η «ξύλινη διάλεκτος»· ακόμη πιο αστεία και από την τοπική διάλεκτο που ακούμε στην γνωστή διαφήμιση με τον αστυνόμο που μιλάει αγγλικά …του χωριού και την γιαγιούλα που του απαντάει σε επίσης άπταιστα ...ελληνικά, «εσύ σουτ»! Πόσο θα ήθελα να είμαι αυτή η γιαγιά ώρες-ώρες και να έχω απέναντί μου την εξουσία! Δεν ξέρω γιατί αλλά τα ρολόγια του Παντείου έχουν σταματήσει και αυτά στο «Παρά Πέντε». Ίσως να περιμένουν με αγωνία την έναρξη του καινούργιου τηλεοπτικού προγράμματος «Μαριέττα η Άσχημη»! Ίσως πάλι να μην θέλουμε ως Δημόσιο Ίδρυμα Ανώτατης Εκπαίδευσης κάτι το νεόφερτο: όπως ακριβώς η γιαγιούλα στην διαφήμιση τον αστυνόμο που μιλάει άπταιστα αγγλικά! Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι έχω ακούσει και μαντάτα περί αιωνίων φοιτητών, ασύλου, κακουργημάτων στις σχολές, καθολικής ψηφοφορίας των πρυτανικών συμβουλίων.
Αναμφισβήτητα το ζήτημα της παιδείας μας αφορά όλους. Πώς γίνεται να εφευρεθεί μία συνταγή ώστε να ικανοποιηθούν όλοι οι φοιτητές της νεο-ελληνικής κοινωνίας ταυτόχρονα; Πώς να ικανοποιήσουμε τον φοιτητή που περνάει σε ξένη πόλη για να ανεξαρτητοποιηθεί και δεν λέει να αποφοιτήσει για να έχει κάποιες παροχές; Πώς να ικανοποιήσουμε τον φοιτητή που θέλει να έχει ένα Πανεπιστήμιο καθαρό χωρίς αποτσίγαρα και αφίσες; Πώς να ικανοποιήσουμε τον φοιτητή που θέλει να γνωρίσει την νυχτερινή ζωή της πόλης που φοιτά με αποτέλεσμα να μην μπορεί λόγω προγράμματος του να γνωρίσει την σχολή του; Και πώς να ικανοποιήσουμε τον φοιτητή που θέλει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση με σταθερό μισθό;
Ίσως όλα αυτά να μας αγγίζουν. Δυστυχώς, όμως, το ζήτημα της δημόσιας παιδείας στην Ελλάδα αγγίζεται μόνο προεκλογικά και όχι προληπτικά. Και δυστυχώς παραμένει στο άγγιγμα απ’ όλους εμάς. Είναι όπως όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα: πρώτα αφήνουμε να εμφανιστούν και μετά τα θεραπεύουμε, αν το κάνουμε. Ναι, καλά τα λέει η Υπουργός: «Πρέπει να ακολουθήσουμε την κοινοτική οδηγία...». Αν όμως έχουμε ισότητα και τα αντιμετωπίζουμε όλα με τον ίδιο μεταρρυθμιστικό τρόπο γιατί δεν εφαρμόζουμε και άλλες οδηγίες της Ε.Ε. όπως αυτή με την απαγόρευση της κατανάλωσης εντοσθίων από ζώα; Δυο μέτρα και δυο σταθμά μάλλον....
Αναμφισβήτητα, βρισκόμαστε σ’ ένα αδιέξοδο με δύο κατευθύνσεις. Καλούμαστε να ακολουθήσουμε όποια ψηφιστεί ή δεν ψηφιστεί. Δεν θυμάμαι όμως κανένα νόμο που να ψηφίστηκε από «υμάς» και να εφαρμόστηκε από «ημάς». Ένα είναι το σίγουρο: Το άμεσο μέλλον θα δείξει. Εμπρός ή πίσω λοιπόν; Αυτό είναι το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε.
(Προγράμματα Ανάπτυξης, Κοινωνικής Στήριξης και Ιατρικής Συνεργασίας)
Τι είναι; Το PRAKSIS είναι μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση με ιατρική και κοινωνική δράση για ευπαθείς ομάδες. Τα τρέχοντα προγράμματα είναι κυρίως για αιτούντες άσυλο/πρόσφυγες, βοήθεια όμως θα βρουν και άλλες ομάδες όπως αποφυλακισμένοι, θύματα trafficking κ.α. Στην οργάνωση υπάρχει πολυϊατρείο (πρώην Γιατροί Χωρίς Σύνορα) και οι ασκούμενοι εργάζονται συνήθως στην κοινωνική του υπηρεσία. Η δουλειά εκεί είναι λίγο γραφειοκρατική, όπως το να παίρνεις κοινωνικό ιστορικό όσων έρχονται, αλλά ως ασκούμενη ψυχολόγος συμμετείχα και σε ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης και σε συνεδρίες που άξιζαν πολύ σαν εμπειρία.
Ποιους αφορά; Βασικά εδώ κάνουν την πρακτική τους οι κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, οι κοινωνιολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά ενδιαφέρον θα βρουν και οι ψυχολόγοι.
Αξίζει; Στα συν, η επαφή με άτομα από διαφορετικές κουλτούρες και το καλό κλίμα μεταξύ του προσωπικού, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι νέοι, αφοσιωμένοι και ανοιχτόμυαλοι!
Για επικοινωνία: Στουρνάρη 57 (κεντρικά γραφεία), τηλ. 210-5205200, www.praksis.gr
Εν μέσω γενικής ακαδημαϊκής απραξίας κληθήκαμε από τα «Παντειακά Νέα» να παρουσιάσουμε εμπειρίες πρακτικής άσκησης. Δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερος συγχρονισμός. Τη στιγμή που πολλοί από εμάς οδεύουμε προς την εξεταστική έχοντας ξεχάσει πώς είναι να παρακολουθείς πανεπιστημιακό μάθημα, η παρακάτω εξιστόρηση είναι ένα παράδειγμα του πώς μπορεί το Δημόσιο Πανεπιστήμιο να διασώσει την αξιοπρέπειά του με την ενίσχυση ατομικών πρωτοβουλιών.
Ο τόπος που λαμβάνει χώρα η πρακτική άσκηση που θα περιγράψω είναι το Κάιρο, πρωτεύουσα της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου. Ας μην πάει βέβαια το μυαλό κανενός στο ότι δουλεύουμε υπό τη σκιά των πυραμίδων και με τον ζωοδότη Νείλο να μας βρέχει τα πόδια, γιατί θα απογοητευτεί. Κέντρο της όλης ιστορίας είναι τα γραφεία της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου (Ε.Κ.Κ) και ειδικότερα το Ιστορικό Αρχείο (Ι.Α.Ε.Κ.Κ) που στεγάζει. Η ανάγκη για την αποδελτίωση και αρχειοθέτησή του, ήταν αυτή που έκανε την Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Παντείου (τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας) Ματούλα Τομαρά-Σιδέρη, η οποία ειδικεύεται στην μελέτη του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού, να αναλάβει πρωτοβουλία και να εισηγηθεί, στην διαχειριστική επιτροπή της εν λόγω Ελληνικής κοινότητας, την ανάληψη της απαιτητικής αυτής δουλειάς από έλληνες φοιτητές.
Πριν σας πω λεπτομέρειες για την πρακτική στο Αρχείο, να δώσω ορισμένες πληροφορίες για τους ομογενείς μας που κατοικούν στην Πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Η Ελληνική Κοινότητα στο Κάιρο είναι η μόνη, μαζί με την πολυδιαφημισμένη Αλεξάνδρεια του Καβάφη, η οποία επιβίωσε των πολιτικών μεταβολών της περιόδου 1950-1960, και προσπαθεί με κινήσεις εξωστρέφειας να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Πρέπει να έχουμε υπόψη, ότι παρόλο που οι Έλληνες σήμερα σε όλη την Αίγυπτο δεν ξεπερνούν σε πληθυσμό τις δυο χιλιάδες, ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός έφθασε να ξεπερνά τα εκατό χιλιάδες άτομα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, να είναι οργανωμένος σε δεκάδες κοινότητες ανά την αιγυπτιακή επικράτεια και να κατέχει ένα υψηλότατο επίπεδο κοινωνικής ζωής, εκπαιδευτικής οργάνωσης και οικονομικής ισχύος. Με όλα αυτά, καταλαβαίνουμε πως το αρχείο του Καΐρου, που έχει ως έτος εκκίνησης το 1904, είναι πολύ σημαντικό για την εξιστόρηση της εκεί ελληνικής παροικίας.
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, πρέπει να απαντήσουμε αρχικά στο μείζον ζήτημα που απασχολεί κάθε προσπάθεια οργάνωσης μιας πρακτικής άσκησης και ιδίως, όταν αυτή πραγματοποιείται εκτός συνόρων, του ποιος δηλαδή θα πληρώσει το λογαριασμό. Απαντώ. Η Ε.Κ.Κ παρέχει τη διαμονή και διατροφή στους ιδιαίτερα καλαίσθητους ξενώνες που διαθέτει στην Ηλιούπολη (προάστιο όπου βρίσκονται και τα Ελληνικά σχολεία), ένα ποσό εν είδει αμοιβής που για τα ελληνικά δεδομένα μπορεί να φανεί μικρό, η αξία του όμως με βάση τις τιμές του Καΐρου πολλαπλασιάζουν την αγοραστική του δύναμη και επίσης συμμετέχει στο κόστος των ναύλων. Δεν είναι όμως ο μόνος χρηματοδότης. Το Πάντειο Πανεπιστήμιο ενισχύει ενεργά την προσπάθεια παρέχοντας τα αεροπορικά εισιτήρια. Η ομάδα αποτελείται από δυο προπτυχιακούς φοιτητές του τμήματος Π.Ε.&Ι. (Πάνος Κορομβόκης, Θοδωρής Μικούσης) και έναν μεταπτυχιακό (τον γράφοντα), έχοντας επικεφαλής την Μ. Τομαρά-Σιδέρη με την ιδιότητα της Επιστημονικής Διευθύντριας του Αρχείου. Ήδη έχουν γίνει τρεις επισκέψεις κατά το 2006 διάρκειας μίας εβδομάδας η κάθε μια και υπολογίζεται πως το έργο θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2007.
Ο τρόπος εργασίας είναι σχετικά απλός. Πρώτο βήμα, το κατέβασμα από τα ράφια της Κοινότητας των φακέλων, πασπαλισμένων με ένα κοκτέιλ σκόνης και άμμου της ερήμου που κάνει τη χρήση μάσκας αναγκαία. Έπειτα, κάθε φάκελος/κατάστιχο ανοίγεται, εξετάζεται το περιεχόμενο, καταγράφεται, τοποθετείται το αυτοκόλλητο με τον προσωπικό του αριθμό στη ράχη και φεύγει για τις νέες βιβλιοθήκες όπου θα φυλαχθεί. Αυτό το τρίτο βήμα, το κουβάλημα δηλαδή, το αναλαμβάνουν αυτόχθονες αχθοφόροι, έτσι, για να μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στη χώρα που ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός οργίασε στην κυριολεξία. Περιττό να πω πως ενώ η διαδικασία μπορεί να φαίνεται απλή, το κεφάλι του ασκούμενου φοιτητή εκεί γύρω στο διάλειμμα για το μεσημεριανό ψωμοτύρι αρχίζει να μπερδεύει αραβικούς αριθμούς, ισολογισμούς, επιστολές και βιβλία πρακτικών και αναζητά απεγνωσμένα μία δροσερή αραβική λεμονάδα για να επανέλθει και να συνεχίσει την δουλειά μέχρι τις 5 με 6 το απόγευμα όπου ο μουεζίνης από το διπλανό τζαμί θα δώσει με τη στεντόρεια φωνή του, την αφορμή για την λήξη των εργασιών, ενημερώνοντάς μας παράλληλα πως «ο Θεός είναι ο Μεγαλύτερος».
Το επιτελείο ευελπιστεί πως με τη λήξη της όλης εργασίας, οπότε και το Αρχείο θα είναι ανοικτό πλέον για κάθε ερευνητή, θα εκδοθεί από την Ε.Κ.Κ ένας κατάλογος που θα περιέχει τους περίπου δυόμισι χιλιάδες αποδελτιωμένους τόμους και θα διευκολύνει κάθε ενδιαφερόμενο στην αναζήτηση εγγράφων που περιέχονται στο Αρχείο. Να ενημερώσω τους αγαπητούς συναδέλφους, που θεραπεύουν την επιστήμη της Ιστορίας, πως το αρχείο προσφέρει υλικό για μεταπτυχιακές εργασίες ή διατριβές πάνω σε θέματα ενδιαφέροντα και πρωτότυπα. Μην σκεφθείτε την απόσταση ή τα χρήματα μετάβασης. Το Κάιρο είναι μία πολύ φθηνή πόλη, η ατμόσφαιρα είναι οικεία, οι Αιγύπτιοι όταν δεν κρατούν τιμόνι στα χέρια τους ιδιαίτερα συμπαθείς όσο και οι Yunani σε αυτούς, ενώ τα μέλη και οι υπάλληλοι της Ε.Κ.Κ θα σας κάνουν να αισθανθείτε σαν στο σπίτι σας.
Βέβαια όπως κάθε σχεδόν πρακτική άσκηση, έτσι και αυτή έχει τα τυχερά της. Οι βόλτες τα βραδάκια δεν λείπουν, ούτε τα ψώνια στην αγορά του Χαν Ελ Χαλίλ καθώς και οι γνωριμίες και οι προσκλήσεις από μέλη της Κοινότητας για να γευτούμε την αραβική κουζίνα κουβεντιάζοντας πάνω στα τελευταία νέα της παροικίας, στο Ελληνικό Κέντρο ή το Ναυτικό Όμιλο. Ή κάτι ζεστά μεσημεράκια όταν, πλέοντας πάνω σε μια φελούκα με λευκό πανί στα ήρεμα νερά του Νείλου, συλλογίζεσαι πως έχεις βάλει και συ λίγο το χεράκι σου για να αναδείξεις ένα κομματάκι από την συλλογική ιστορία μιας κοινότητας, πράξεις ανθρώπων του παρελθόντος αποτυπωμένες σε φύλλα χαρτιών που περιμένουν τον ιστορικό να τις ανασύρει και να τις ξαναζωντανέψει.
Και το πιο σημαντικό, με το πανεπιστήμιό σου να σε στηρίζει… έστω από ατομική πρωτοβουλία ορμώμενο.
Ελληνική Κοινότητα Καΐρου
Τηλ.: 002 02 5913945
Fax.: 002 02 5884652
e-mail.: c.greek.com@link.net
Εκπαίδευση, έρευνα, καινοτομία είναι η… λάντζα την οποία πρέπει να βγάλουν τα πανεπιστήμια τα επόμενα χρόνια. Καθώς η μεταποιητική βάση της Ευρώπης συρρικνώνεται, οι βιομηχανίες και οι υπηρεσίες έντασης γνώσης περνούν σε πρώτο πλάνο! Προέχει όλο και περισσότεροι το οι εργαζόμενοι να έχουν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση, να αυξηθούν τα ποσοστά πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (εδώ βοηθούν και οι ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις π.χ Ε.Ε. 52%, Η.Π.Α. 81%), περισσότερα διδακτορικά ανά δέκα χιλιάδες κατοίκους κ.λπ. Ταυτόχρονα τον Σεπτέμβριο του 2007 η Ελλάδα θα εφαρμόσει υποχρεωτικά την κοινοτική οδηγία 36/2005 που αποδίδει ισοτιμία σε επαγγελματικά δικαιώματα σε πολλούς και διάφορους τίτλους σπουδών. Ενδιαφέρον κοκτέιλ! Μετά από το σήριαλ ανοιχτά-κλειστά πανεπιστήμια θα έχουμε κλειστά επαγγέλματα που ανοίγουν!
Τα λεφτά είναι πολλά! Για φέτος περισσότεροι από σαράντα τέσσερις χιλιάδες απόφοιτοι όλων των τύπων των λυκείων αναζητούν εκπαιδευτική διέξοδο στην Ελλάδα ή το εξωτερικό με τζίρο εκατόν πενήντα εκατομμυρίων ευρώ, σε μια αγορά ανεξέλεγκτη ως προς την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών ή ως προς την μελλοντική αποκατάστασή τους. Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών(Κ.Ε.Σ.), Κολλέγια, International Baccalaureate κι άλλοι πολλοί κάνουν πάρτυ. Η πλατεία Κάνιγγος αν αναθεωρηθεί το άρθρο 16 μετατρέπεται σε Πανεπιστημιούπολη! Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ήδη μια αρκετά διογκωμένη μεταδευτεροβάθμια ιδιωτική εκπαίδευση, να μην μιλήσω και για την «ιδιωτική» δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση όπου ο καθείς φτιάχνει πανεπιστήμιο στο χωριό του για να πουλούν οι ψηφοφόροι του τυρόπιτες, να διορίζονται οι ημέτεροι κι άμα έχουν κέφι να φτιάχνουν κι κανένα τμήμα παραπάνω να βολέψουμε τους νέους πελάτες! Πάντως οι εκπαιδευτές στα δημόσια Ι.Ε.Κ. πληρώνονται με καθυστέρηση δυο χρόνων! (Ένα παράδειγμα για το που οδηγεί ο «ιδιωτικός» σχεδιασμός με λεφτά του δημοσίου). Τις πταίει; Εμείς; Οι άλλοι; O Xατζηπετρής;!
Η Συνταγή:
Βάζουμε σε τάξη την ιδιωτική μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση, παίζουμε με τα μη-κρατικά πανεπιστήμια με τους εξής όρους: Λοιπόν, παιδιά αν θέλετε μαγαζάκια οκ, αλλά ως εξής. Έρευνα, διδάκτορες, και ό,τι άλλο γίνεται στα δημόσια πανεπιστήμια και κάτι ακόμα για να μην ξεχνιόμαστε, οι φοιτητές δεν θα πληρώνουν δίδακτρα! Αποτέλεσμα φουσκώνουν για λίγο, κλείνουν τα περισσότερα και μένουν δυο-τρία σοβαρά να κάνουν την δουλειά τους. Κάτι αντίστοιχο συνέβη το καλοκαίρι με τα ιδιωτικά Τ.Ε.Ε. που έκλεισαν σχεδόν όλα γιατί πέρασε νόμος που τα εξομοίωνε με τα δημόσια Τ.Ε.Ε. Δημόσια πανεπιστήμια; Οκ μάγκες πάρτε τα λεφτά αλλά να σας αξιολογήσουμε και λίγο όπως καλή ώρα σας αξιολογούν στα ευρωπαϊκά προγράμματα ή όπως αξιολογείτε εσείς τους φοιτητές σας για να δούμε που πάει το παραδάκι. Κάτι σαν κοινωνική λογοδοσία!
Επαγγελματικά δικαιώματα. Εδώ είναι το πανηγύρι! Επαγγελματικά περιγράμματα. ECVTS (Πιστωτικές επαγγελματικές μονάδες που μεταφέρονται) κάτι σαν τις ακαδημαϊκές (ECTS), νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα (το Συμβούλιο Αναγνώρισης Επαγγελματικών Ισοτιμιών θα έχει πολλή δουλειά), πιστοποίηση κ.λπ. Ο Σύλλογος Ελλήνων Κοινωνιολόγων π.χ. έχει ζητήσει εδώ και δυο χρόνια να αναγνωρισθούν τα προτεινόμενα επαγγελματικά του δικαιώματα κι ο κώδικας δεοντολογίας, αλλά για το ΥΠ.Ε.Π.Θ. πέρα βρέχει! Το Πάντειο οφείλει να σκύψει σοβαρά πάνω στο ζήτημα της κατοχύρωσης επαγγελματικών δικαιωμάτων για τους αποφοίτους του.
Τέλος τα λεφτά μόνον δεν λύνουν
το πρόβλημα, υπάρχουν και κάτι δείκτες που πρέπει να λάβουμε υπόψην μας, αν
θέλουμε οι κουτόφραγκοι αύριο να αναγνωρίζουν τα πτυχία μας. Υπάρχει και μια
Λισσαβόνα, που γενικώς έχουμε μείνει πίσω, να μην μείνουμε κι εθνικώς. Το
στοίχημα είναι να επιβιώσουμε ως μια οικονομία εξειδικευμένων στελεχών σε μια
διεθνοποιημένη αγορά συντηρώντας το επίπεδο των εισοδημάτων μας, παρά
κυνηγώντας ως ανειδίκευτοι ένα κομμάτι ψωμί! Τέλος στο διάλογο φταίνε κι οι δύο.
Κι αυτοί που πήγαν με προαποφασισμένη ατζέντα κι εκείνοι που είπαν: Δώσε μας τα
λεφτά πρώτα και μετά θα σας πούμε τι θα τα κάνουμε! Επικοινωνιακή αφασία ή
αφασιακή επικοινωνία; (Ξέρω κάτι σας θυμίζει αυτό!).
Y.Γ. Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους αυτούς που στήριξαν την επανέκδοση των ΠΑΝΤΕΙΑΚΩΝ ΝΕΩΝ, με όλους τους δυνατούς τρόπους. Είναι όλοι τους συνυπεύθυνοι που μας βρίσκετε πάλι μπροστά σας!
ΠΑΝΤΕΙΟ: Οδηγίες Χρήσης και Επιβίωσης
By “La marcheuse”
Αν στην ερώτηση «Με τι ασχολείσαι;» η απάντηση σου αντιστοιχεί σε ένα σκέτο «Φοιτητής Παντείου...», τότε έχεις ήδη απαντήσει Λάθος! Η φοίτηση είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής. Το Πάντειο θα συνεχίσει να είναι για σένα ένα από τα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα, και όχι Πανεπιστήμιο «σταθμός», αν δεν κατέχεις το know how... Αυτή η στήλη είναι εδώ για να σου παράσχει, και πέρα των ευνόητων, τους κανόνες savoir vivre για να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο, και –κυρίως– στο σωστό χώρο...!
Μήπως σας βρίσκεται μία κάρτα ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ;
Σας τη παραδώσανε προς χρήσην!
Όσο συχνά και αν μας πιάνει το παράπονο για τις υποδομές του Παντείου Πανεπιστημίου, μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι καθώς, κατά γενική ομολογία, διαθέτουμε από άποψη χώρου –αν όχι και ουσίας– μία από τις καλύτερες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες στην Αθήνα!
Βρίσκεται στο νεοκλασικό κτήριο του παντειακού συγκροτήματος, διαθέτει τρεις ορόφους, κατανυκτική ατμόσφαιρα, μας στεγάζει και υπάρχει ανάμεσά μας από Δευτέρα έως Παρασκευή 8:00-20:00, πλην εορτών, αργιών και απεργιών! Είναι δυνατόν, εμείς οι φοιτητές του Παντείου, να τη «σνομπάρουμε», όταν... όποιος άλλος πιστός ευλαβικά προσέρχεται;
Επαφές Α’-νθρωπινου Τύπου
Τρεις είναι οι βασικές κατηγορίες έμβιων οργανισμών εντός του χώρου:
1. Προσωπικό Βιβλιοθήκης:
Ή αλλιώς, «Βιβλιοθηκάριοι». Είναι αρκετοί, ευγενικοί, υπομονετικοί και εξυπηρετικοί. Μόνη παραφωνία, το απότομο ξύπνημα από τη nirvana μας πέντε με δέκα λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα κλεισίματος για να μας το υπενθυμίσουν... Μας στοιχίζει!
2. Καθηγητές/Μεταπτυχιακοί/30plus επαγγελματίες:
Το ποσοστό τους αγγίζει αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο. Πάραυτα, πέφτουν θύματα κοινωνικού «ρατσισμού» και φέρουν «τη δάκτυλω»! Οι πιο αθόρυβοι είναι τα μέλη Δ.Ε.Π. (κ.τ.λ. επιστημ. προσωπικό) οι οποίοι έχουν μάθει να κινούνται σχεδόν αόρατοι στο χώρο, σεβόμενοι τόσο τους κανόνες του όσο και τη «προσωπική» μας ζωή. Όσο για τους υπόλοιπους, ξεχωρίζουν με τραγική ευκολία από τον υψηλό τόνο φωνής τους, αλλά και από τις ειδοποιήσεις κλήσεων στο κινητό τους –άκου παρωχημένα «άσματα» των αισίως ύστερων ετών!
3. Φοιτητές:
Οι καθημερινοί, αλλά, ουδόλως συνηθισμένοι Εσύ, Εγώ και Εκατοντάδες ακόμη. Διακρινόμαστε βάση πυκνότητας (επισκέψεων) και διάρκειας (εγκατάστασης)!
Lex des connoisseurs
Οι βασικοί κανόνες που ακολουθεί ένας γνώστης:
Όχι Άλλο Κάρβουνο
Παρά τις ελλείψεις της, η Βιβλιοθήκη μας είναι διαπιστωμένα Χtra φιλική προς τον χρήστη και δεν παύει να μας υποδέχεται «στοργικά»!... C u there?
Αβγά Scrambled με Μανιτάρια, Μπρόκολο και Λουκάνικο (χωρίς το μπρόκολο)
Θα χρειαστείς τα παρακάτω για να χορτάσουν δυο ( εσύ κ εσύ δηλαδή)
Βάλε το τηγάνι να ζεσταθεί σε μέτρια φωτιά, σπάσε τα αυγά σε ένα μπολ και ξεκίνα να τα χτυπάς με πολλή δύναμη, για περίπου τρία λεπτά. Ρίξε και λίγο αλάτι.
Βάλε τις δυο κουταλιές βούτυρο στο τηγάνι, μόλις λιώσει όλο, πέτα τα μανιτάρια, το ψιλοκομμένο λουκάνικο και το μίγμα αβγών. Θυμήσου η φωτιά να είναι χαμηλή προς μέτρια.
Με μια ξύλινη κουτάλα σπρώχνε το μίγμα προς το κέντρο. Μετά από δυο με τρία λεπτά τα αβγά θα αρχίσουν να «δένουν» με τα μανιτάρια, τα λουκάνικα και οτιδήποτε άλλο σου περίσσεψε από τα Χριστούγεννα και έχεις πετάξει μέσα. Βάλε και λίγο πιπέρι
Γύρνα ανάποδα (πετώντας τα ψηλά, μπορείς!) τα αυγά να ψηθούν λίγο και από την άλλη πλευρά.
Κόφτο σε κομμάτια και φάε άφοβα!
*Όπου λουκάνικα κ μανιτάρια εσύ μπορείς να βάλεις κρεμμύδι, ντομάτα, πιπεριά κτλ.
Independent
Καλή χρονιά σε όλους-όλες με ευχές για ένα δημιουργικό και γεμάτο μουσική 2007! Το προηγούμενο έτος έληξε αφήνοντας μου τις καλύτερες συναυλιακές αναμνήσεις αφού τις τελευταίες δύο συναυλίες που παρακολούθησα τις περίμενα πως και πως!
Και αρχίζω. Morrisey. Εκείνη η βραδιά ξεκίνησε πολύ λάθος. Το support ήταν μία επιεικώς ασχολίαστη κατά την γνώμη μου τύπισσα (με χάλια ρούχα παρεμπιπτόντως) η οποία με έκανε να χάσω στιγμιαία κάθε διάθεση για τη ζωή. Στιγμιαία γιατί μετά εμφανίστηκε στην σκηνή ο Moz! Και μας προσέφερε ένα μαγευτικό set που περιείχε κομμάτια από την solo καριέρα του κυρίως, σε απογοήτευση πολλών πιτσιρικίων που προς μεγάλη μου έκπληξη παρευρίσκονταν στη συναυλία. Και όταν λέω πιτσιρίκια εννοώ σύσσωμο το κοινό της vodafon παρέα με τον περούκα και τον τσατσάρα. Πού ήταν η παλαιά φρουρά; Τέλος πάντων θα πω ότι είναι πολύ ελπιδοφόρο που τα πιτσιρίκια δεν τρέχουν στον Πλούταρχο και τα σκάνε στον Moz και θα τελειώσω εδώ. Η πιο μαγευτική στιγμή της βραδιάς βέβαια ήταν όταν είπε το «every day's like Sunday» και όλο το στάδιο αντηχούσε από το τραγούδι του κοινού. Splendid...
Επόμενη συναυλία ήταν αυτή των Tool. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο ξιφασκίας στο Ελληνικό. Δηλαδή σε ένα τσίγκινο τολ που παλιά έβαζαν τα αεροπλάνα. Εξ ου και η ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ακουστική του χώρου. Πέραν του ότι ο χώρος δεν βοηθούσε, ο ήχος ήταν επιεικώς χάλια μαύρα ειδικά στους καημένους τους Mastodon που ειλικρινά δεν κατάφερα να ξεχωρίσω σχεδόν κανένα όργανο. Ας το πάρω από την αρχή γιατί η διοργάνωση έμπαζε από παντού. Φτάνοντας στον χώρο με την μια και μοναδική είσοδο από την οποία προσπαθούσαμε να μπούμε χιλιάδες, στην κυριολεξία, άνθρωποι ταυτόχρονα, οι Μastodon είχαν ήδη ξεκινήσει αντίθετα με τις παπάτζες που μας έλεγε ο σεκιουριτάς στην είσοδο («Παιδιά η συναυλία δεν ξεκινάει αν δεν μπουν όλοι», ναι και εγώ είμαι κασέρι). Κάπου στην είσοδο κατάλαβα ότι η ανάγκη να επισκεφτώ την τουαλέτα ήταν επιτακτική οπότε έσπευσα προς αναζήτησή αυτής. Αυτό βέβαια που με περίμενε δεν το πίστευα.
Στην τουαλέτα του χώρου, στο υπόγειο του τολ, η ουρά των ανθρώπων ξεπερνούσε τα πενήντα άτομα χωρίς καμία υπερβολή. Στήθηκα λοιπόν και εγώ σαν το ζώο με αποτέλεσμα να χάσω τους Mastodon οι οποίοι όπως ήδη είπαμε δεν ακουγόντουσαν. Φυσικά όλα αυτά είναι άσχετα με το group, όμως όταν πληρώνεις 52 έουρος περιμένεις να μην σε αντιμετωπίζουν σαν μαλάκα ρε γαμώτο. Όταν λοιπόν άναψαν τα φώτα άρχισε κάτι να μην μου αρέσει. Καταρχάς οι συνεχείς ανακοινώσεις, με απειλητικό ύφος, από την διοργάνωση να μην καπνίζουμε και να μην βγάζουμε φωτογραφίες. Κατά δεύτερον κάτι δεν πήγαινε καλά με την σκηνή. Γνωρίζω ότι, όσο να ‘ναι πρώτο μπόι δεν με λες. Αλλά πόσο πινέζα πια; Ε, όχι λοιπόν. Η σκηνή ήταν πολύ χαμηλή με αποτέλεσμα αν δεν έχεις ένα άλφα μπόι να καταδικάζεσαι αυτομάτως να βλέπεις την πλάτη του μπροστινού και το άσχημο ταβάνι του τολ-συναυλιακού χώρου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προτείνω στην διοργανώτρια εταιρία στη επόμενη συναυλία να έχει σωματικό έλεγχο και να πραγματοποιείται μέτρηση ύψους κανονικά με μεζούρα και να απορρίπτονται αυτοί που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις (του 1,87)...
Όταν ξεκίνησε το live όμως όλη η ξινίλα μου έφυγε μονομιάς καθότι οι Tool είναι όντως ένα σπουδαίο group. Ιδιαίτερα την ώρα του απίστευτου laser show, σε συνδυασμό με το απόλυτο κομμάτι «10,000 Days» και τα χαοτικά screenings η κατάσταση πέρασε σε άλλα επίπεδα. Η υπέροχη μουσική τους, άρτια και με απλότητα δοσμένη σε ταξίδευε. Και αυτό είναι δύσκολο να το καταφέρει μια μπάντα. Θέλω να τονίσω όμως ότι όταν μια διοργάνωση είναι τόσο ανεπαρκής, όσο να ναι η διάθεση σου επηρεάζεται.
Ένα άλλο τραμπάκουλο που προσωπικά με χτύπησε το 2006 ήταν οι Kaiser Chiefs.Το συγκρότημα με τα πιασάρικα κομμάτια που θα γούσταρα να δω live. Εντάξει, δεν αλλάζουν και το χάρτη της μουσικής, αλλά δεν τους λες και αδιάφορους. Έτοιμη λοιπόν να προμηθευτώ εισιτήριο μαθαίνω την τιμή. Και παθαίνω. Στην κυριολεξία.40 έουρος ρε παιδιά; Έλεος! Με ένα δίσκο; Το θεώρησα κοροϊδία να πάω και έτσι έκατσα σπίτι μου και χτυπήθηκα μόνη μου με το «Modern Way» (πολύ που χέστηκαν οι Kaiser Chiefs γιατί γεμάτο ήταν το club που έπαιζαν).
Έτσι έφυγε και το 2006 και το 2007 είναι ήδη εδώ χωρίς όμως να έχουν ανακοινωθεί τρανταχτά ονόματα εκτός της συναυλίας που θα δώσουν η Isobell Campell και ο Mark Lanegan. Επίσης οι πολύ καλοί Gotan Project μας ξανάρχονται στις 13 Φεβρουαρίου. Κατά τα’ άλλα πληθώρα ελλήνων καλλιτεχνών κατακλύζει τα clubs σχεδόν κάθε βράδυ, και πρέπει πάντα να στηρίζουμε τα εγχώρια προϊόντα... Και μην ξεχνάτε:η καλή μουσική είναι εκεί έξω, φτάνει μόνο να την αναζητήσετε!
Οπουδήποτε στην Αθήνα είναι μαγευτικά αρκεί να έχεις μαζί σου μαγευτική παρέα...
My wish:
Το πιο σημαντικό πράγμα μετά την υγεία είναι ο έρωτας. Αυτό ανακάλυψα το 2006. Μία ζωή χωρίς έρωτα είναι μία βαρετή ζωή. Ακούστε μουσικές και ερωτευτείτε, κάντε τα μαντάρα και μετά διορθώστε τα, ζήστε το όμως γιατί δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα την πατάμε αυτή τη γη! Μακάβριο αλλά αληθινό! Οπότε εύχομαι το 2007 να είναι γεμάτο έρωτα χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς χωρίς λογική και στρατηγικές...
Ο θυμός, η ιδεολογία και το αστικό σπίτι - Σκέψεις με αφορμή μια ταινία
Θυμώνουμε περισσότερο σήμερα απ’ ότι παλιά; Πιθανότατα ναι, αν παρατηρήσουμε κάπως διεισδυτικά την καθημερινότητα των ανθρώπων της πόλης μας: παράλογοι συνειρμοί προκύπτουν αβίαστα από την εικοσάλεπτη ταλαιπωρία μιας ουράς στο ταχυδρομείο, η ανυπομονησία στο αυτοκίνητο πυροδοτεί δυσανάλογες απειλές προς τον μπροστινό μας... η έκφραση του θυμού στην σημερινή πόλη γίνεται άμεση, αυθόρμητη, έχει πια προτεραιότητα στο ρεπερτόριο των συμπεριφορών μας.
Στο μικρόκοσμο του αστικού σπιτικού δε, μπορούμε να φανταστούμε τα άτομα να δίνουν στο θυμό τους νέες και απρόβλεπτες μορφές έκφρασης… Ας θυμηθούμε μόνο τις κωμικοτραγικές σκηνές οικογενειακής παράνοιας στην ταινία «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη: αρκεί μια ποταπή αφορμή, ένα ασήμαντο σχόλιο πάνω σ’ ένα ευτελές θέμα, για να ξεσπάσει ένας οχετός καταπιεσμένης επιθετικότητας και να οδηγηθεί ο καβγάς σε ένα εντελώς νέο, φαινομενικά άσχετο επίπεδο, αυτό της ωμής έκφρασης ανικανοποίητων επιθυμιών και περίεργων συμπλεγμάτων.
Γιατί; Γιατί σήμερα, που έχουμε εκλογικεύσει κάθε «ανορθολογική» ορμή μας, που έχουμε αναγνωρίσει στους σεβαστούς εκπροσώπους της ψυχολογίας την δύναμη να γιατρεύουν κάθε μας συναισθηματική παρέκκλιση, να αδυνατούμε να ελέγξουμε μια κατ’ εξοχήν ένστικτη ορμή, αυτή της επιθετικότητας; Εκτός από τις ψυχολογίζουσες εξηγήσεις περί στρες και ταχύτητας των ρυθμών ζωής, θα μπορούσαμε ίσως να αναζητήσουμε τις αιτίες λίγο πιο μακριά: στην νοοτροπία δηλαδή που κατατρύχει την «μεταμοντέρνα», μεταβιομηχανική, μετα-γενικώς κοινωνία μας: τον άκρατο ατομικισμό και τις ψυχολογικές προεκτάσεις του…
Όχι φυσικά ότι ο θυμός είναι αποκλειστικό προνόμιο όσων παίζουν στο σύγχρονο αστικό θέατρο! Ανέκαθεν και παντού υπήρχαν φωνακλάδες, ευέξαπτοι, φουριόζοι… Ωστόσο, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα στον σύγχρονο συμπολίτη μας, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να επιβάλλει στους γύρω του, στην υπηρεσία, στα κανάλια την ανεξέλεγκτη οργή του.
Και η απάντηση, λοιπόν, είναι ίσως ότι στη σύγχρονη αστική ζωή μας, η επιθυμία, μεγεθυσμένη στο σημείο του γιγαντισμού, διαπλέκεται μ’ έναν περίεργο όσο και διασκεδαστικό τρόπο με την παντοδύναμη έννοια του ατομικισμού.
Όποιος έχει, θέλει κι άλλα· αυτό είναι ένα πανανθρώπινο ψυχολογικό αξίωμα. Ας το πάμε λίγο πιο μακριά: όποιος έχει –και προσπαθεί γι’ αυτό– πιστεύει πως δικαιούται να θέλει κι άλλα.
Είναι αυτό που οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, όπως ο Lerner, έχουν ονομάσει «Αξίωμα του δίκαιου κόσμου»: την πεποίθηση δηλαδή ότι ο κόσμος είναι ένα δίκαιο μέρος, όπου οι άνθρωποι παίρνουν αυτό που τους αξίζει και αξίζουν αυτό που παίρνουν. Ας προσθέσουμε εδώ την έννοια της «δικαίωσης»: σε έναν κόσμο που ζητά την αξιοκρατία, όπου η προσπάθεια –υποτίθεται ότι– οδηγεί στην κοινωνική άνοδο και η μη προσπάθεια στην παρακμή και την περιθωριοποίηση, ο καθένας θεωρεί ότι οι κόποι του πρέπει με κάθε κόστος να δικαιωθούν. Η μη δικαίωση επιφέρει το αίσθημα της αδικίας. Κι αυτό με τη σειρά του φέρνει την οργή.
Η αναζήτηση αυτή για δικαίωση μπορεί να γίνει λοιπόν ο συνδετικός μας κρίκος: επιτρέπει, μεταξύ άλλων, την ωμή πια έκφραση καταπιεσμένων επιθυμιών, οι οποίες, μεγεθυσμένες και από την νομιμοποιητική λειτουργία της διαφήμισης, καταλαμβάνουν τόσο χώρο μέσα στο άτομο ώστε το αναγκάζουν βαθμιαία να εκραγεί. Στην ατομικιστική και καταναλωτική εποχή μας το ασυνείδητο είναι έτσι πιο ελεύθερο από ποτέ να βγει στην επιφάνεια…
Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική πραγματικότητα; Είναι ακριβώς η έννοια της αξιοκρατίας, θεμέλιος λίθος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, που μας σέρνει σ’ αυτό το περίεργο παιχνίδι: προσπαθώ· όταν προσπαθώ, πρέπει να αμειφθώ, εφ’ όσον η ατομική προσπάθεια οδηγεί νομοτελειακά στην καταξίωση· ποτέ δεν αμείβομαι αρκετά· επειδή δεν αμείβομαι αρκετά, μοιραία κάποια στιγμή θα εκραγώ.
Κατευθυνόμαστε έτσι προς μια βιωμένη καθημερινότητα ωμού θυμού, όπου οι έννοιες της αυτοσυγκράτησης και της υπομονής θεωρούνται πια άχρηστες: Το αστικό σκηνικό γίνεται ένα θέατρο προστριβών, ένας χώρος όπου το άτομο, παρά την εκπληκτική πρόοδο των επιστημονικών εκλογικεύσεων, αισθάνεται πια ελεύθερο μέσα απ’ τις εκρήξεις του να αναζητήσει την δικαίωση των «θυσιών» του, λυτρωμένο μεταξύ άλλων και μέσα από την απελευθερωτική λειτουργία της διαφήμισης. Έτσι, στην εποχή της αξιοκρατίας και της πολιτικής ορθότητας, οι ασυνείδητες επιθυμίες μας είναι πιο προφανείς από ποτέ. Κι ακόμα πιο επικίνδυνο, το γεγονός ότι οι ασυνείδητες αυτές επιθυμίες γίνονται πιο πολύ από ποτέ αντικείμενο χειραγώγησης.
Προς ένα ατομικό «anger management»;
Πώς να ελέγξουμε λοιπόν την ορμή αυτή που ορίζεται από το ίδιο το γεγονός ότι είναι ανεξέλεγκτη; Ας κάνουμε ένα νοητό «pause» στη σκηνή όπου πρωταγωνιστούμε: Ας ψάξουμε τις αιτίες του θυμού μας με ένα ψύχραιμο, αυτοκριτικό βλέμμα, κι ας προσπαθήσουμε να την συνδέσουμε με κοινωνικές τάσεις άσχετες φαινομενικά, αλλά που ίσως τελικά να διαμορφώνουν και αυτές μεταξύ άλλων τις επιθυμίες μας και την αίσθησή μας του ανικανοποίητου. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο οι ιδεολογικά αμφισβητήσιμες έννοιες του «anger management» και της «αυτογνωσίας», που μας προτείνουν τα ψυχολογικά εγχειρίδια, θα προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια στην κατανόηση του εαυτού μας και κυρίως της σχέσης μας με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και είναι αυτή ακριβώς η κατανόηση που γίνεται σήμερα πιο επείγουσα παρά ποτέ.
«ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ»:
Το Χοροθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου
Κάθε Σάββατο βράδυ και Κυριακή απόγευμα ανάβουν τα φώτα του θεάτρου «Λήδρα» στην Πλάκα για τη «ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ», ήδη από το Σάββατο 3 Φεβρουαρίου. Για λίγα Σαββατοκύριακα ακόμα, μέχρι περίπου τα μέσα Μαρτίου, θα μπορεί κανείς να απολαύσει τη μουσικοχορευτική ομάδα του Παντείου Πανεπιστημίου στη σκηνή του «Στούντιο Λήδρα».
Το κωδικό όνομα «ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ» οφείλεται στη ΔΑφνη, στον ΓΙώργο, στην ΠΟπη και στη ΛΗδα, οι οποίοι τον Μάιο του 2004, φοιτητές του Τμήματος της Ψυχολογίας τότε, δημιούργησαν την ομάδα σύγχρονου χορού που σήμερα αποτελείται από συνολικά δέκα χορευτές, φοιτητές και απόφοιτους διάφορων Τμημάτων του Παντείου Πανεπιστημίου.
«Η σύνθεση της ομάδας είναι πολύπλοκη. Οι συμμετέχοντες είναι και των δύο φύλων, διαφορετικών ηλικιών, με κινητικά, ψυχοκοινωνικά ή ‘μη εμφανή’ προβλήματα» λένε τα ίδια τα μέλη της ομάδας. Πολλοί από τους χορευτές έχουν σπουδάσει θέατρο, μουσική ή χορό, έχουν συμμετάσχει σε πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, ενώ παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε Δομές ή Κέντρα Ψυχικής Υγιεινής για άτομα με ειδικές ανάγκες, ψυχικές, σωματικές ή πνευματικές.
«Η δουλειά της ομάδας, στο σύνολο της, είναι απολύτως διακριτικά αδιάκριτη: είναι μια συνεχής ανατροπή της σωματικής ικανότητας από την αναπηρία και της αναπηρίας από την σωματική ικανότητα, αλλά με όρους πραγματικούς ενός πραγματικού γήινου χώρου, που εάν τεχνικά μπορούσε να απουσιάσει η βαρύτητα θα συνέβαινε η ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική απουσία τόσο της σωματικής ικανότητας όσο και της σωματικής ανικανότητας», γράφουν τα παιδιά μεταξύ άλλων στην ταυτότητα της ομάδας. Αυτό ακριβώς αντιλαμβάνεται κανείς, όταν βλέπει ένα ανθρώπινο σώμα σχεδόν να ακροβατεί πάνω σε άλλα μετατρέποντας το κινητικό του πρόβλημα σε καλλιτεχνική δημιουργία. Η επικοινωνία μέσω του ανθρώπινου σώματος χαρακτηρίζει τις παραστάσεις τους. Κάτι από την κίνηση μιας μαριονέτας, αλλά και η γρήγορη, αιφνιδιαστική κίνηση εμπλέκονται στο θέαμα του χοροθεάτρου «ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ» και κάνουν τα συναισθήματα των θεατών να εναλλάσσονται.
Οι «Πνοές» που παρουσιάστηκαν τον Απρίλιο του 2005 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, η «Νηνεμία» που ανέβηκε στο Θέατρο Πέτρας τον Σεπτέμβριο του 2005 και το «Crash» που φιλοξενήθηκε τόσο στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου στα Χανιά όσο και στο Θέατρο Πέτρας το περασμένο καλοκαίρι είναι μόνο μερικές από τις παραστάσεις της ομάδας.
Την ομάδα μπορεί, επίσης, να συναντήσει κανείς κάθε Τέταρτη, στις 21.30, στην οδό Κέκρωπος 12 στην Πλάκα, όπου στεγάζεται το «Στούντιο Λήδρα»: η «ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ» περιμένει όσους φοιτητές του Παντείου ενδιαφέρονται –χωρίς να αποκλείονται φοιτητές άλλων Πανεπιστημίων– να παρακολουθήσουν το Εργαστήρι Χορού και Κίνησης το οποίο λειτουργεί εδώ και ένα μήνα περίπου. Τα μέλη της ομάδας περιμένουν όποιον ενδιαφέρεται να εμπλακεί σε ένα μουσικοχορευτικό παιχνίδι σωμάτων. Και ποτέ κανείς δεν ξέρει, μπορεί ενώ «παίζει» εν ώρα μαθήματος, να καταλήξει να «παίζει» επί σκηνής!
Στοιχεία επικοινωνίας με τη «ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ»: Γιώργος Χρηστάκης, Υπεύθυνος της Ομάδας και Υποψήφιος Διδάκτορας στο Τμήμα Ψυχολογίας, 6937899529 και dagipoli@gmail.com
Κέλλυ Κική
Τεταρτοετής Φοιτήτρια
στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού
mailto:kyriaki_k3@yahoo.com