Περιστεριώτικη ΕΠΙκοινωνία, Απρίλιος 1998, τεύχος 1

Tο Περιστέρι πετάει πολλούς αιώνες μέσα στην ιστορία

Τελευταίως όμως κάτι έχει αλλάξει. Το ποτάμι που κλείνει δείχνει να γκρεμίζει αυτό το συμβολικό σύνολο που το απέκοπτε  από την υπόλοιπη Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, η μποτιλιαρισμένη γέφυρα, η προβληματική ολική επαφή με την Αθήνα, η απουσία πολιτισμού και αισθητικής, η αστεακή βαρβαρότητα δείχνει κάτι που το Περιστέρι κουβαλάει από παλιά πάνω του σαν μια πληγή που δεν κλείνει την υποβάθμισή του.

Τι κι αν το τρόλεϊ μας έκανε πόλη, τι κι αν τη δεκαετία του ΄80 και μετά η εργατική τάξη αστικοποιήθηκε και γίναμε πόλη μεσοστρωμάτων με τα αυτοκίνητα να μην χωρούν πια να παρκάρουν! Το Περιστέρι είναι μια δεύτερη πόλη. Χωρίς νοσοκομείο, χωρίς αναβαθμισμένους χώρους (και το Μπουρνάζι εν απουσία μελέτης έγινε), χωρίς θέατρο, χωρίς αισθητική, χωρίς πολιτισμό. Οι ευρωπαϊκοί πόροι αναξιοποίητοι…(κάτι σεμινάρια ως γνωστόν…ο Λαναράς έκλεισε με τους 2.500 εργαζόμενους, το ΆΡΙΣΤΟΝ πιο κει και τόσα άλλα). Κατά τ’ άλλα ψάχνουμε την ψυχή μας, την ανθρωπιά μας, τις ευαισθησίες μας. Η «ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΙΚΗ» μίλησε με το Νίκο Θεοδοσίου, συγγραφέα του μοναδικού βιβλίου του Περιστερίου. Η συζήτηση μαζί του ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Ήταν Περιστεριώτικη σαν τη χαμένη ψυχή μας που κρατάμε εξόριστη σε μνήμες και βιώματα.

ΕΠΙ: Το Περιστέρι «πετάει» πολλούς αιώνες μέσα στην ιστορία. Ποια η θέση του σήμερα σ’ αυτή;

Ν.Θ.: Το Περιστέρι δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις σε μια λέξη, γιατί έχει μια ολόκληρη ιστορία. Μια ιστορία εξαιρετικά αντιφατική κι αυτό έχει προσδιορίσει σ’ ένα μεγάλο βαθμό το παρόν κι οπωσδήποτε το μέλλον του. Μέλλον, το οποίο δεν εξαρτάται μόνο από την ιστορία, αλλά οπωσδήποτε από το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό πλαίσιο, στο οποίο θα νικηθεί η χώρα σαν σύνολο. Μέσα σ’ αυτή την προοπτική μπορούμε να δούμε το Περιστέρι.

ΕΠΙ: Υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί το Περιστέρι σε σχέση με τα άλλα προάστια; Τι είναι αυτό που κάνει το ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ;

Ν.Θ.: Αυτό που το διαφοροποιεί πιστεύω, είναι η ιστορία του. Μια ιστορία η οποία μπορεί να μην είναι πολύ διαφορετική από των άλλων γειτονικών προσφύγων που γίνανε πόλεις, αλλά έχει ορισμένα ειδικά χαρακτηριστικά από την ίδια του τη γέννηση. Το Περιστέρι είναι από τους συνοικισμούς, οι οποίοι φτιάχτηκαν, ας το πούμε, στο τέλος της διαδικασίας κατασκευής των προσφυγικών συνοικισμών στη περιφέρεια της Αθήνας. Και περισσότερο παρουσιάστηκε σαν μια έκτακτη ανάγκη δημιουργίας ενός καινούργιου συνοικισμού όταν σαράντα και πλέον σχολεία της Αθήνας και του Πειραιά ήταν κατειλημμένα από πρόσφυγες σαν το Δημοτικό Θέατρο Αθήνας, το οποίο δεν υπάρχει πια, στην πλατεία Κοτζιά.

Έτσι λοιπόν, παρουσιάστηκε η ανάγκη να δημιουργηθεί ένας καινούριος συνοικισμός το 1924 και φτιάχτηκε το Περιστέρι. Και παρά το γεγονός ότι είχαν σταματήσει πλέον να κατασκευάζουν συνοικισμούς από ξύλινες παράγκες. Φτιάχνανε τις τεχνητές παράγκες, αυτές τις γερμανικές που ήταν άλλου είδους κατασκευές. Φτιάχτηκαν όμως αυτές οι παράγκες στο Περιστέρι σαν μια εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη.

ΕΠΙ: Βέβαια Νίκο στο βιβλίο σου σταματάς στο 1934 κι έτσι δεν περιγράφεις το δεύτερο κύμα εσωτερικής μετανάστευσης που ήρθε στο Περιστέρι από το εσωτερικό της χώρας που έχουν να κάνουν με την εξεύρεση από το εσωτερικό της χώρας για λόγους φθηνού εργατικού δυναμικού στην παρακηφίσια ζώνη.

Ν.Θ.: Όχι μόνο αυτό. Ήταν το γεγονός ότι μάζες από την επαρχία ήρθαν την περίοδο του εμφυλίου πολέμου και αμέσως μετά, ήρθαν πάρα πολλοί για να ξεφύγουν από τους κυνηγούς του κράτους.

ΕΠΙ: Ακούγοντας όλα αυτά, ήθελα να σε ρωτήσω αν οι Περιστεριώτες σήμερα έχουν την αίσθηση τι σημαίνει Περιστέρι στο χώρο και στο χρόνο. Υπάρχει με λίγα λόγια η αίσθηση της τοπικής, συλλογικής ταυτότητας στο Περιστέρι;

Ν.Θ.: Όχι. Και είμαι κατηγορηματικός σ’ αυτό. Αυτοί που πραγματικά νιώθουν Περιστεριώτες είναι αυτοί που έχουν μια προσφυγική καταγωγή. Αλλά αυτοί είναι πλέον μια μειοψηφία για την ανάπτυξή του.

ΕΠΙ: Είσαστε ο συγγραφέας του βιβλίου «Περιστέρι η ιστορία του τόπου, το χρονικό των ανθρώπων». Τι σας έσπρωξε, τι σας οδήγησε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου; Ποια ήταν τα ερεθίσματά σας γι’ αυτό;

Ν.Θ.: Αυτό που με έσπρωξε αρχικά να ασχοληθώ με την ιστορία ήταν ένα πολύ απλό γεγονός. Εγώ ασχολιόμουν με τα Πολιτιστικά στο Περιστέρι. Και κυρίως με την κινηματογραφική λέσχη Περιστερίου (από το ΄85 και μετά).

Ήξερα ότι οι καθηγητές στο σχολείο βάζανε εργασίες στους μαθητές πάνω στην ιστορία του Περιστερίου. Οι μαθητές αυτοί  πήγανε στη βιβλιοθήκη του δήμου ν’ αναπτύξουν στοιχεία. Και δεν υπήρχαν. Και συνειδητοποίησα ότι πραγματικά υπήρχε μια έλλειψη.

ΕΠΙ: Ένα κενό;

Ν.Θ.: Ναι. Και ξεκίνησα φυσικά να κάνω όχι βιβλίο, αλλά μια ταινία (καθότι είμαι σκηνοθέτης). Έτσι λοιπόν, άρχισα την έρευνα. Υπολόγιζα ότι αυτή η έρευνα θα τελειώσει σύντομα μέσα σε τρεις μήνες. Αλλά διέθεσα 6 μήνες για να ανιχνεύσω μόνο την αρχαία ιστορία του Περιστερίου. Το υλικό εκείνης της έρευνας είναι που εκδόθηκε σ’ ένα πρώτο βιβλίο που είχε τίτλο «Το Περιστέρι πριν από 2500 χρόνια». Αυτό που θα ετοιμάσω φυσικά στη συνέχεια αυτής της ταινίας.

ΕΠΙ: Αν γύριζες μια ταινία για το Περιστέρι, τι τίτλο θα της έδινες;

Ν.Θ.: Αυτό θα ‘ ναι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν.

ΠΠ: Δεν θα υπήρχε η κρυφή ουσία των πραγμάτων στον τίτλο;

Ν.Θ.: Στο τίτλο ναι, αλλά επειδή δεν είμαι σ’ αυτή τη διαδικασία στο να την φτιάξω την ταινία δεν έχω σκεφτεί και τον τίτλο ακόμα.

ΠΠ: Ποια ήταν η μεγαλύτερη συγκίνηση που ένιωσες γράφοντας αυτό το βιβλίο για το Περιστέρι;

Ν.Θ.: Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η εποποιία – και δεν φοβάμαι να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη αν και ηχεί κάπως βραδύγδουπα – της εγκατάστασης των προσφύγων στο Περιστέρι και το χτίσιμο αυτής της πόλης. Βέβαια δεν ήταν κάτι που γινόταν μόνο στο Περιστέρι. Γινόταν πανελλαδικά. Για ένα χρόνο περίπου, πρέπει να σου πω ότι ήμουν χαμένος στις βιβλιοθήκες ψάχνοντας τις εφημερίδες της εποχής οπότε είναι γεγονός ότι ζωντάνεψε αυτή η εποχή, δηλαδή μια δεκαπενταετία, τα χρόνια από ΄22 μέχρι το ΄37, μέσα από καθημερινές εφημερίδες όπου υπήρχαν σαφώς τα μεγάλα γεγονότα αλλά και τα μικρά κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά.

ΕΠΙ: Η καθημερινότητα.

Ν.Θ.: Ναι, ζωντάνεψε αυτό το πράγμα και οι καθημερινές πολιτικές εφημερίδες και οι προσφυγικές εφημερίδες που είχαν περισσότερες πληροφορίες για τους πρόσφυγες όπου έβλεπες πραγματικά ότι δώσανε μια τρομερή μάχη οι πρόσφυγες να εγκατασταθούν στην Ελλάδα σε σύγκριση με το ντόπιο πληθυσμό. Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις, άπειρες περιπτώσεις όπου οι ντόπιοι χτύπησαν, χτυπούσαν με όπλα τους πρόσφυγες. Δεν ήταν δηλαδή καθόλου ομαλή η εγκατάσταση αυτών των ανθρώπων εδώ. Κι όταν λέμε, χτίσανε αυτές τις πόλεις, χτίσανε το Περιστέρι δίνοντας τη ζωή τους πραγματικά, έτσι είναι.

ΕΠΙ: Εμένα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η σκληρότητα και η τυρανικότητα του πρώτου Δημάρχου του Περιστερίου και το πώς αντιμετώπισε  τους πρόσφυγες.

 Ν.Θ.: Αυτός δεν ήταν πρόσφυγας. Ήταν γιατρός. Ντόπιος από την Κολοκυνθούς, είχε περιβόλια εκεί. Και το δυστύχημα για το Περιστέρι είναι ότι ποτέ, ενώ είναι μια πόλη που γεννήθηκε από τους πρόσφυγες (μέχρι το πόλεμο η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν πρόσφυγες) ποτέ δεν εξελέγη ένας δήμαρχος που να έχει προσφυγική καταγωγή. Ποτέ.

Περίεργο είναι αυτό το φαινόμενο. Έχουμε το 1934 ένα προσφυγικό συνοικισμό που γίνεται δήμος. Συντριπτική πλειοψηφία προσφύγων. Να μην εκλέξει πρόσφυγα!

ΕΠΙ: Υπήρξε και νοθεία;

Ν.Θ.: Δεν είναι τόσο το πρόβλημα της νοθείας. Είναι πάρα πολλοί άλλοι παράγοντες. Είναι αυτό που αναφέρει και ο Φυντανίδης στον πρόλογο. Είναι γεγονός ότι οι πρόσφυγες που ήρθαν εδώ, θεωρούσαν τη παραμονή τους προσωρινή. Η σκέψη τους ήταν πίσω. Δεν μπορούσαν βέβαια να φανταστούν ότι θα κυλούσε όλη τους η ζωή μέσα στην παράγκα. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς ήταν αστικοί πληθυσμοί. Ήταν από Κωνσταντινούπολη κτλ και οπωσδήποτε οι συνθήκες ζωής ήταν πολύ ανώτερες και από την ανώτερη τάξη στην Ελλάδα οπότε ήρθαν εδώ και πέσανε μέσα στη λάσπη και τις παράγκες τις ξύλινες που μπάζανε από παντού. Δεν  μπορούσαν να φανταστούν ότι θα μείνόυν εδώ για πάρα πολύ. Οπότε πρόσβλεπαν ότι θα γυρίσουν πίσω. Έτσι λοιπόν, δεν ενδιαφέρθηκαν, όπως λέμε για τον τόπο. Με αυτή την έννοια.

ΕΠΙ: Φταίει η σύντομη ιστορία του Περιστερίου που δεν έχουν εκδοθεί άλλα βιβλία για την πόλη μας, ή υπάρχουν κάποια;

Ν.Θ.: Όχι, δεν υπάρχουν. Κι αν θέλεις να σου πω.

ΕΠΙ: Ο Δήμος έχει κάνει κάποια ενέργεια ή κάποιος άλλος να μαζέψει κάπου αυτό τον έντυπο πολιτισμό του Περιστερίου;

Ν.Θ.: Όχι. Είναι σύντομο δυστυχώς η απάντησή μου.

ΕΠΙ: Ποιους χώρους έχεις αγαπήσει στο Περιστέρι;

Ν.Θ.: Το Περιστέρι έχει αλλάξει πολύ.

ΕΠΙ: Κάποιο δικό σου χώρο, κάποιες γειτονιές;

Ν.Θ.: Περισσότερο τους ανθρώπους αγαπώ παρά τους τόπους.

ΕΠΙ: Τι σε πληγώνει στο Περιστέρι σήμερα; Υπάρχει κάτι που σε πληγώνει;

Ν.Θ.: Είναι η υποβάθμιση που υπάρχει, παρότι έχουν γίνει αρκετά βήματα τα τελευταία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια τρομερή υποβάθμιση σ’ όλα τα επίπεδα. Στο επίπεδο της διαβίωσης των ανθρώπων, στο επίπεδο του πολιτισμού, της αισθητικής…

(Λειτουργεί αυτό το κλίμα που λειτουργούσε και παλιά στην κινηματογραφική λέσχη.)

Όταν ήμουν στην κινηματογραφική λέσχη, θέλαμε να φέρουμε ταινίες στο Περιστέρι που δεν ερχόταν ποτέ. Τότε λέγαμε ότι το ποτάμι που υπήρχε στο Περιστέρι λειτουργεί σαν ένα όριο, σαν ένα συμβολικό σύνορο, το οποίο εμποδίζει να έρθουν πράγματα που γίνονται από εκεί. Σε τελική ανάλυση, αποδεικνύεται αυτό το εμπόδιο πραγματικό. Και δεν υπήρχε τίποτα, έχουν κλείσει τα πάντα.

ΕΠΙ: Υπάρχει πολιτισμό στο Περιστέρι, ομάδες, κοινότητες ανθρώπων που παράγουν πολιτισμό;

Ν.Θ.: Πολύ λίγα πράγματα δυστυχώς, που δεν αντανακλούν αυτό που πραγματικά θα μπορούσε να δώσει ένας τόπος με 300.000 κατοίκους.

ΕΠΙ: Εστίες, πυρήνες δημιουργίας δεν υπάρχουν;

Ν.Θ.: Πολλοί μικροί. Δεν υπάρχει βοήθεια από την πλευρά του Δήμου προς αυτή την κατεύθυνση. Οι άνθρωποι που κατά καιρούς είναι υπεύθυνοι για τον πολιτισμό από την πλευρά και μιλάω βέβαια για τους υπεύθυνους των πνευματικών κέντρων και τα πνευματικά άτομα.

ΕΠΙ: Ποιοι επώνυμοι Περιστεριώτες σου έρχονται αμέσως στη μνήμη σου, οι οποίοι έχουν το πνεύμα και την ουσία, όπως εσύ το καταλαβαίνεις, των Περιστεριωτών;

Ν.Θ.: Ένας και μοναδικός. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης. Κανένας άλλος.

ΕΠΙ: Έχει βοηθήσει ο Σεραφείμ σ’ αυτή τη προσπάθεια του βιβλίου σου;

Ν.Θ.: Έφτιαξε τον πρόλογο.

ΕΠΙ: Ο αθλητισμός στο Περιστέρι;

Ν.Θ.: Υπάρχουν πολλές ομάδες. Απ’ ότι ξέρεις βέβαια σ’ όλα αυτά τα πράγματα λειτουργούν οι παράγοντες από πίσω. Γιατί τώρα ο αθλητισμός δεν είναι όπως παλιότερα. Αλλά βλέπεις ακόμα και τώρα η ομάδα του ΓΣΠ δηλαδή, η ομάδα του μπάσκετ, αν έγινε κάτι, στηρίχθηκε περισσότερο σε παιδιά ντόπια. Είναι από τις λίγες ομάδες της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας, η οποία έχει ανθρώπους οι οποίοι έχουν βγει μέσα από την ομάδα. Τώρα βέβαια καθώς ανέβηκε αρκετά ψηλά και με υποχρεώσεις μεγάλες για να βγει έξω αναγκάστηκαν κι αυτοί εδώ να μπουν στο χορό των ξένων παικτών, των χορηγών κλπ. Αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι βγήκαν μέσα από την ομάδα.

ΕΠΙ: Τώρα τελευταία, ένας χώρος του Περιστερίου αρχίζει και αναπτύσσει το δικό του στυλ ζωής και τη δική του φυσιογνωμία. Και κει συχνάζουν νέοι όχι μόνο του Περιστερίου, αλλά και άλλων περιοχών.

Ν.Θ.: Για το Μπουρνάζι λες;

ΕΠΙ: Βέβαια για το Μπουρνάζι, δεν ξέρω αν έχει πιάσει τον τοπικό πολιτισμό ή ένα εμπορικό κέντρο ψυχαγωγίας.

Ν.Θ.: Αυτό ακριβώς το πράγμα είναι.

ΕΠΙ: Τι θα ήθελες να πεις σήμερα για τους νέους Περιστεριώτες;

Ν.Θ.: Το θέμα δεν είναι τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν τα ηνία αυτής της κοινωνίας. Η ευθύνη πέφτει στους μεγάλους. Εγώ περισσότερο θα έλεγα ότι η ευθύνη είναι στο Δήμο ή τους άλλους που έχουν κάποια ευθύνη να δημιουργήσουν πυρήνες πολιτισμού και να μπορούν να φέρουν τους νέους εκεί. Αντί να πηγαίνουν βέβαια κατά χιλιάδες και να περνούν τις ώρες τους στις καφετέριες ή στα μπαρ. Αυτό το δυναμικό θα μπορούσε να διοχετευτεί αλλού. Αλλά επαναλαμβάνω ότι η ευθύνη είναι σ’ αυτούς που έχουν τη δύναμη να τα κάνουν αυτά τα πράγματα. Τα παιδιά δυστυχώς κατευθύνονται προς τα κει που υπάρχουν λαμπερά φώτα.

ΕΠΙ: Σ’ εμπνέει κάτι από την πλευρά της πολιτικής τα τελευταία χρόνια στο Περιστέρι;

Ν.Θ.: Όχι. Δεν είμαι αρνητικός συνολικά με την πολιτική. Είμαι αρνητικός απέναντι σε συγκεκριμένες εκφράσεις της πολιτικής και δυστυχώς η πολιτική στο Περιστέρι όπως εκφράζεται μέσα από το δήμο κάθε άλλο παρά βοηθάει έτσι ώστε αυτή η πόλη να μπορεί να αναπτυχθεί. Το αντίθετο συμβαίνει. Τα τελευταία χρόνια γίνονται βήματα προς τα πίσω. Η μια χαμένη τετραετία διαδέχεται την άλλη χαμένη τετραετία.

ΕΠΙ: Ένα όραμα δικό σου για το Περιστέρι ποιο θα ήταν;

Ν.Θ.: Να γίνει πιο ανθρώπινη. Αυτό που λένε οι άνθρωποι, οι παλιότεροι που συναντώ. Όλοι νοσταλγούμε την παράγκα. Κι από πρώτη άποψη φαίνεται περίεργο. Βέβαια πως μπορείς να νοσταλγήσεις έναν τόπο που δεν έχει τίποτα άλλο παρά παράγκες, που όπως είπα πιο πριν μπάζουν αέρα, βροχή, χιόνι από παντού, οι δρόμοι χωμάτινοι, μπάζουν λάσπη ή το καλοκαίρι σηκωμένα σύννεφα σκόνης. Το γεγονός βέβαια ότι παραπάνω από το Περιστέρι ήταν ο σκουπιδότοπος της Αθήνας και βρώμαγε ο τόπος.

ΕΠΙ: Και το άλσος ήταν…

Ν.Θ.: Σαν άλσος ήταν ο σκουπιδότοπος και το κάρβουνο μετέπειτα (γιατί ο σκουπιδότοπος μεταφέρθηκε). Λοιπόν όλοι αυτοί πανομοιότυπα μου έλεγαν ότι θέλουν να γυρίσουν σε κείνη την εποχή. Γιατί; Γιατί τότε υπήρχε η ανθρωπιά, γιατί υπήρχε κοινωνική αλληλεγγύη και όταν κάποιος είχε ένα πρόβλημα ήταν ο γείτονας δίπλα του και έτρεχε…ενώ τώρα δεν υπάρχει.

Αν μπορούσαμε να ξαναφτιάξουμε τόπο, να ξαναφτιάξουμε όχι φυσικά τις παράγκες αλλά συνθήκες τέτοιες ανθρώπινης διαβίωσης όπου οι άνθρωποι θα ζούσαν σε μια ανθρώπινη κοινωνία…και όχι πια σαν άτομα κλεισμένα στον εαυτό τους…όπου τώρα είναι χαμένοι στα διαμερίσματά τους και δεν επικοινωνούν με τον διπλανό. Δεν ξέρουν ο διπλανός ποιος είναι καν…αυτές τις αλλαγές. Και φυσικά το μεγάλο πρόβλημα είναι στο να φτιάξει μια ανθρώπινη πόλη και να έχεις και τους δρόμους και τους ελεύθερους χώρους.

ΕΠΙ: Πεζόδρομους…

Ν.Θ.: Ναι, πεζόδρομους που δεν υπάρχουν και υποδομή για τον πολιτισμό. Δηλαδή είναι απαράδεκτο μια πόλη με 300.000 κατοίκους να μην έχει ένα θέατρο για παράδειγμα. Ένα μικρό θεατράκι έχουν φτιάξει εκ των ενόντων στην ξυλοτεχνία. Ένα θέατρο 50 θέσεων.

ΕΠΙ: Ποιες γειτονιές θεωρείς υποβαθμισμένες στο Περιστέρι; Υπάρχει δηλαδή ένα δεύτερο Περιστέρι;

Ν.Θ.: Όλο το Περιστέρι είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση.

ΕΠΙ: Το σπίτι μου είναι στη Νέα Ζωή και όλη η συνοικία και οι διπλανές είναι υποβαθμισμένες, Χρυσούπολη, Κηπούπολη.

Ν.Θ.: Η μόνη διαφορά που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια είναι τα καινούρια σπίτια που υπάρχουν στην Κηπούπολη ψηλά στο βουνό. Εκεί είναι εντελώς διαφορετικά σπίτια απ’ όλα τα άλλα κάτω. Εκεί υπάρχει διαφορά.

ΕΠΙ: Στο «ορεινό Περιστέρι»

Ν.Θ.: Ναι, δεν έχει δρόμους, τα τελευταία χρόνια έχουν φτιαχτεί δύο – τρεις φαρδιοί δρόμοι.

ΕΠΙ: Με το προηγούμενο βιβλίο σου μας έχει κάνει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε Χολαριώτες ή Περιστεριώτες.

Ν.Θ.: (γελάει) Καλύτερα έτσι, παρά να λέμε ότι ο Περικλής είναι Περιστεριώτης. Ακούστε αυτό. Φυσικά είναι άλλη ιστορία εκείνη άλλη η τωρινή και δεν πρέπει να τα συγχέουμε και να ψάχνουμε μεγαλεία στο παρελθόν. Είναι ιστορία του τόπου που είχε μια αρχή, ένα τέλος. Κάτι άλλο ξεκίνησε και συνεχίζεται.

ΕΠΙ: Κύριε Θεοδοσίου σας ευχαριστώ πολύ.

Ν.Θ.: Κι εγώ.

Μια συνέντευξη του Νίκου Θεοδώρου στον Μπάμπη Στέρτσο.